Το Ποιήματα μιας γοτθικής βραδιάς είναι μια μικρή ποιητική ενότητα -γραμμένη εξ ολοκλήρου σε μια νύχτα-, με ποιήματα ερωτικά-λυρικά, με φανερή μετα-ρομαντική ατμόσφαιρα και έναν διαισθητικό συμβολισμό. Τόπος σκοτεινός, μελαγχολικός, παρακείμενος- ως παράλληλη πραγματικότητα-, μετά το τέλος του έρωτα, μετά το τέλος της λήθης, μετά το τέλος της προσωπικής μυθολογίας δυο ανθρώπων / που είναι ένας. Νύχτα διαρκώς σε κίνηση - μεσ στη νύχτα, περιδιάβαση σε τόπο - μη τόπο, στα όρια μια επερχόμενης άνοιξης και των πολυάριθμων σχεδιασμάτων πρός αυτήν. Χάραμα, στο ξωκλήσι της Βόλβης, Είπα να γίνει επιτέλους αληθινή σαν κύκνος η ωραία Ζωή Και το σκοινάκι της γύρω από τον λαιμό που κρέμεται σαν ουρά αστεριού – Φωτίζοντας ίσια στα μάτια τον δολοφόνο μου, να στραφεί στο κενό Έστω για λίγο, να υπάρξουμε πάνω απ’ τους ατμούς και Το θειάφι που αχνίζει στο νερό – Να βυθιστούμε σ’ ένα αληθινό τοπίο που προηγείται της Άγνωστης μέρας που ξημερώνει. * Πάλι μες στην κοιλιά του ονείρου η Ζωή Το λευκό εκείνο σύννεφο που ανεβάζει κάπνες Όπως μορφές επάνω από ναυάγιο Χαμένοι αυτοί που πιάνονται από τ’ άπιαστα, τα άστρα Όπως εγώ κάποτε, τ’ Αη Γιώργη ανήμερα Που πήγα να παραβγώ μ’ άλογα όρθια Και θωρακοφόρους, και μου χύθηκε όλη, έξω απ’ τη γη, Η ερωτοπαθής ψυχή μου, η ζωή. [απόγευμα με Οδυσσέα Ελύτη] * [Να περπατήσουμε μαζί στην αιωνιότητα] Βρες την χώρα των σκιών Άνοιξε τα βήματά σου για το γλυκό δάσος Είμαστε χαμένα αστέρια στην αιωνιότητα. Ας ηρεμήσει κάποιος αυτή την ερωτική αιώρηση, Με έναν λευκό μανδύα!