Στην παλαιστινιακή ποίηση η γη είναι ζωντανή ιστορία. Δεν αντιμετωπίζεται μόνο ως φυσικό φαινόμενο ή σαν φυσική ομορφιά αλλά και ως ενσάρκωση της ιστορίας. Μέσα σ’ αυτό το αδιάκοπο παιχνίδι της ανάλυσης και της σύνθεσης δεσπόζουν οι Βαβυλώνιοι μύθοι της γονιμότητας, τo παιχνίδισμα των αντιθέτων που οδηγεί στη δεύτερη γέννηση, στην αναβίωση. Στην αραβική ποίηση οι μύθοι αυτοί αποτελούν βασικό δομικό στοιχείο. Στην παλαιστινιακή ποίηση που εκφράζει μια συγκεκριμένη ιστορική κρίση, οι έννοιες του θανάτου, της ανανέωσης και της δεύτερης γέννησης παίρνουν μια ιστορική και πολιτική διάσταση χωρίς να πέφτει η ποίηση στην εύκολη πολιτικολογία. Στο λεξιλόγιό της κυριαρχούν λέξεις φορτισμένες με παλμική ζωτικότητα: η ελιά, η φοινικιά, η πορτοκαλιά, το ποτάμι, τα λουλούδια, η θάλασσα, τα σύννεφα, το χορτάρι, τα σπουργίτια, ο άνεμος, η βροχή, η θύελλα, το ουράνιο τόξο κλπ. Η έντονη παρουσία στοιχείων που εκφράζουν την ανανέωση, την αέναη αλλαγή είναι έμμεσες αναφορές στη δεύτερη γέννηση, στην αναβίωση, στην επανάσταση. Η παλαιστινιακή αντιστασιακή ποίηση είναι άμεση, δεν παζαρεύει, δεν είναι τραγούδια για την αλλαγή και την επανάσταση, είναι επαναστατική πράξη. Οι Μαχμούντ Νταρουίς, Ταουφίκ Ζαγιάντ και Σαμίχ Αλ Κάσεμ όχι τυχαία έχουν καταξιωθεί μέσα από το έργο τους ανάμεσα στους μεγάλους ποιητές. Με το έργο τους μας ταξιδεύουν στη Παλαιστίνη. Όχι μόνο στη γη και τη φύση της αλλά και στους ανθρώπους της, στην ιστορία της. Σε λίγους στίχους, με ιδιαίτερη μαεστρία μπορούν να μας μεταφέρουν τα βιώματα του λαού της που αντιστέκεται πάνω από 75 χρόνια στον κατακτητή. Ο παλαιστινιακός λαός αντιστέκεται στον κατακτητή, αλλά ταυτόχρονα ξέρει να ζει, να αγαπά, να ερωτεύεται, να παντρεύεται, να προσεύχεται, να δουλεύει, να μαθαίνει, να γελά, να ονειρεύεται. Το βιβλίο αυτό ωστόσο είναι παραπάνω από μια ποιητική συλλογή, από έναν ύμνο στην ελευθερία. Με δύο κείμενα, τον πρόλογο: «Ιστορική αναδρομή στη προϊστορία τους δράματος» που υπογράφει ο καταξιωμένος ιστορικός Γιώργος Μ