Η ποντιακή γλώσσα κρατά άσβεστη την φλόγα της ψυχής και το πνεύμα ζωντανό, λεύθερο τ’ αφήνει να πλανιέται στους τόπους που η καρδιά για πάντα νοσταλγεί. Η γιαγιά Τσόφα, που με πείσμα μιλούσε μόνο ποντιακά, έκανε την εγγονή με το ίδιο πείσμα να γράψει σε μια γλώσσα που νανούριζε τα παιδικά της όνειρα. Πόσος Πόντος στ’ αλήθεια μπορεί να χωρέσει στην ψυχή του ανθρώπου, πόσες εικόνες, πόσες μυρωδιές; Η αγάπη και ο έρωτας, ο πόνος κι η δυστυχία, η αροθυμία, μπορούνε με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος να μιληθούν, να γραφτούν και να τραγουδηθούν από την γλώσσα μιας γενιάς ξεριζωμένης κι αυτό κάνει η Σοφίας Γ. Ιακωβίδου μέσα στην ποιητική της συλλογή.
*Όλα τα ποιήματα συνοδεύονται από γλωσσάρι με απόδοση στην νεοελληνική