Η με?ρα φωταγωγει? ισο?τιμα ο?λων των ανθρω?πων τις πρα?ξεις χωρι?ς να σε?βεται κανε?να μυστικο?. Αναπολου?με τη διαυ?γεια? της μο?νο ο?ταν ο η?λιος μα?ς αποχαιρετα?, σε μια καταληκτικη? παρα?σταση πορφυρη?ς μεγαλοπρε?πειας. Παραδινο?μαστε ε?κπτωτοι στη σαγη?νη του λυκο?φωτος, προσδοκω?ντας την αφυ?πνιση νυχτερινω?ν αισθητηρι?ων. Καθω?ς ο πα?γος της καθημερινη?ς ε?γνοιας λιω?νει σ’ ε?ναν μονη?ρη χορο? αισθαντικου? αναστοχασμου?, ο κο?σμος φαι?νεται ολο?τελα διαφορετικο?ς, σχεδο?ν γυμνο?ς, ο?πως α?λλωστε κι ο ταλαι?πωρος εαυτο?ς μας.
«Ο?που ενδημει? μελαγχολι?α, τα χαμο?γελα θυμι?ζουν κλειδαριε?ς που αμπαρω?νουν ευ?θραυστες καρδιε?ς, επαιτω?ντας κα?ποιαν ασυλι?α…»