Ναί, ?πάρχουν κάποιες στιγμές στήν ζωή το? ?νθρώπου, ?που φεύγει ?πό τίς σκέψεις του, ?ς πρός τίς ?νάγκες τ?ς καθημερινότητός του. ?λλοτε πάει σε μή γόνιμες καί φλύαρες σκέψεις, καί ?λλοτε ?γκίζει –?πτεται– ?στω καί ?λάχι-στα, τήν λεγομένη γόνιμο γ? τ?ς ψυχ?ς του. Α?τές ο? ?λάχιστες στιγμές, κάτι σάν τίς συγκρούσεις στίς νεφέλες τ?ν πρωτονίων καί τ?ν φωτο-νίων, ?φησαν κάποια ?χνη ?πό τίς ?ναλαμπέςς τους, τίς ?πο?ες προσπάθησα νά θέσω σέ λέξεις πού νά ?χουν ?να ταιριαστό νόημα, σάν τό ?πόσταγμα ?νός παλαιο? καλο? ο?νου. Ποτέ δέν φεύγουμε γυμνοί, ?ταν ? ψυχή μας ?χει, ?στω κι’ ?λάχιστο μέρος τ?ς θείας νυκτός, ?π’ τήν ?πτότητα το? καλο? πού πραγμάτωσε, καί φόρεσε σάν χιτ?να... Στούς ?ρθρους, το? κύκλου τ?ς Ζω?ς της.