‘Κλείσε τα μάτια. Βρίσκεσαι στο αμπάρι ενός πλοίου, ο ένας κολλάει πάνω στον άλλον, δεν χωράς. Στην αγκαλιά κρατάς το νηστικό και διψασμένο παιδί σου. Τα χείλη του ξερά. Κλαίει ασταμάτητα. Κάποια στιγμή αποκαμωμένο κλείνει τα βλέφαρά του. Πουθενά φρέσκος αέρας, μονάχα μυρωδιές από σκουριά, λάδια, πετρέλαιο, περιττώματα, ούρα και σκοτάδι. Σε μια στιγμή το πλοίο γέρνει απότομα και μπαίνει από παντού με μανία η κρύα θάλασσα. Τώρα έλα να μιλήσουμε για Έλληνες, Αιγύπτιους, Τούρκους, Ιταλούς. Έλα να μιλήσουμε για Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης. Έλα να μιλήσουμε για χριστιανούς, μουσουλμάνους, αλλόθρησκους, δυτικό πολιτισμό. Έλα να μιλήσουμε για τριήμερο εθνικό πένθος, για μεσίστιες σημαίες στις δημόσιες υπηρεσίες, για ενός λεπτού σιγή και για θλιμμένα πολιτικά πρόσωπα.’’ Τις μέρες που ολοκλήρωνα την ποιητική συλλογή συνέβη ένα τραγικό γεγονός. Εκατοντάδες μετανάστες ταξιδεύοντας με ένα σαπιοκάραβο από τις ακτές της Λιβύης προς τις ακτές της Ιταλίας αφέθηκαν αβοήθητοι και πνίγηκαν στα ανοιχτά της θαλάσσιας περιοχής των Οινουσσών, ανοιχτά της Πύλου. Ένας ακόμα υγρός τάφος για τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Το αμπάρι του πλοίου ήταν γεμάτο γυναίκες και παιδιά. Το ημερολόγιο έγραψε 14 Ιουνίου 2023. Από τα παραπάνω λόγια, που γράφτηκαν τη μέρα εκείνη, γεννήθηκε ο τίτλος της ποιητικής συλλογής. Κομμένη ζωή. Κομμένος χρόνος. Κομμένος καιρός. Σπύρος Μαραγκός