Ο Γρηγόρης αφήνει το ιδιωτικό σχολείο που εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και μετακομίζει στην Αθήνα, αναλαμβάνοντας ως αναπληρωτής δάσκαλος μια Τάξη Υποδοχής. Η διδασκαλία της ελληνικής σε μεταναστόπουλα που μόλις έχουν εγκατασταθεί στην Αθήνα τον κεντρίζει και του δίνει τεράστιο κίνητρο. Αλλά το νέο του σχολείο δεν λειτουργεί, όπως ο ίδιος θα περίμενε. Και η νέα του γειτονιά, στο κέντρο της Αθήνας, η «παλιά αρχοντογειτονιά», δεν μοιάζει με τις ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Όπως και οι άνθρωποι που συναντά. Γιατί μεταξύ της αλήθειας και του ψέματος, πολλές φορές η διαχωριστική γραμμή είναι κάτισχνη. Άλλωστε, αλλιώς μια πλατεία φαίνεται από το ισόγειο, αλλιώς από ένα ρετιρέ, διαφορετικά από την οθόνη του κινηματογράφου, τις νότες ενός τραγουδιού και φυσικά, αλλιώς, όταν τη ζήσεις από μέσα. Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα, λέει ένα τραγούδι. Ποια θέα όμως, επιλέγεις να κοιτάζεις; Γιατί η ζωή, είναι σαν μια ρόδα με σκασμένο λάστιχο. Θα βρει όμως τον τρόπο να κυλήσει.