Όταν μιλάμε για τραύμα, αναφερόμαστε σε μια πληγή, ένα πλήγμα, έναν ψυχικό τραυματισμό. Το τραύμα δεν είναι ένα κακό που μας συνέβη και μας πονά, το τραύμα είναι το ίχνος που άφησε μέσα μας, το αποτέλεσμα από αυτό που μας συνέβη. Ότι κι αν έγινε δεν αλλάζει στο παρελθόν αλλά η πληγή που άφησε μας δίνει το περιθώριο για ίαση. Καταλαβαίνουμε την ύπαρξη του τραύματος διότι εκεί δημιουργείται ένα σύμπτωμα. Το τραύμα, σε όποια μορφή συμπτώματος κι αν το βιώνουμε έχει έναν άμεσο τρόπο να μεταφέρεται στα παιδιά όταν δεν έχει επιλυθεί. Μπορεί να μη το θέλουμε, αλλά αυτό δε σταματά να επαναλαμβάνεται, αν δεν εντοπισθεί και λυθεί. Έτσι δημιουργείται ένα οικογενειακό μυθιστόρημα. Το τραύμα της μιας γενιάς με τα συμπτώματα που φέρει, προκαλεί τραύμα στην επόμενη γενιά. Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται. Μια ασυνείδητη γνώση που μεταδίδεται στον αγώνα μας να την αγνοήσουμε, να κάνουμε πως αυτή η γνώση δεν υπάρχει, να κάνουμε πως δε πληγωθήκαμε ποτέ. Διότι θέλουμε να είμαστε αποκομμένοι από το πόνο της πληγής. Έτσι δημιουργούνται οι εθισμοί, τα ψυχοσωματικά, τα συμπτώματα μας που ενώ μας πονούν, κατά βάθος με έναν περίεργο τρόπο δεν τα αποχωριζόμαστε.
Ήρθε η ώρα σου. Μέσα από την ιστορία του Άγγελου, τη Ζωής, της γιαγιάς Μυρσίνης, της κυρά Ουρανίας, του Περικλή, του Μενέλαου, της Ροζαλίας, της Μάρθας, της Μαρίας, να νιώσεις ένα μικρό τσίμπημα στη καρδιά. Αυτό το τσίμπημα κάποιοι το λένε έρωτα. Κάποιοι άλλοι το εντοπίζουν ως μια αλήθεια που άγγιξε το δικό τους τραύμα. Είναι και αυτοί που απλά το προσπερνούν, σαν ένα τσίμπημα τυχαίου νευρόπονου. Αυτοί είναι και οι περισσότεροι. Αλλά, αυτό το βιβλίο δε γράφτηκε γι’ αυτούς.. Καλή σου ανάγνωση.