Είναι τόσο κακό να (ξ)αναγνωριζόµαστε κάθε µέρα από την αρχή; Έρωτας, τόλµη, κτήση και ακτηµοσύνη, ήλιος και δύση, αδιέξοδο και ελπίδα, όλα τα οξύµωρα της ζωής, συναντώνται εδώ. Για να ψιθυρίσουν το τραγούδι της. Σαν µια σκιά, που βαδίζει την ηµέρα και γιγαντώνεται στο φως του ηµισελήνου. Περπατά απαλλαγµένη από τους πλίνθους που της καταλογίζει η καρδιά, ή µήπως ψευδώς φυλακισµένη; Μ’ αλυσίδες που ανήκουν σε φυλακές αλλιώτικες από αυτές που όλοι έχουµε στο µυαλό µας......