«Έζησαν με την Περσεφόνη εκεί λίγο παραπάνω από έναν χρόνο. Είχαν αφήσει πίσω τους τα λαθραία φιλιά, αλλά ξέγνοιαστοι δεν ήταν. Σχολή και λάντζα καθημερινά. Εύκολα χάνεται έτσι ο έρωτας. Όμως, γι’ αυτούς η φλόγα της αγάπης δεν έσβησε απ’ αυτό. Η Περσεφόνη ήξερε να αφαιρεί τη σκόνη της κάθε μέρας με μικρά αγγίγματα που τον ηρεμούσαν. Θυμάται τώρα τα ‘‘μεθύσια’’ τα γλυκά του έρωτα, του φεγγαριού τα χάδια, τις μεγάλες ανάσες της αγάπης... Πώς τα κατάφερες και την έχασες; Λες και κουβαλάς το σύνδρομο του ανεκπλήρωτου έρωτα που έχει στιγματίσει τη γενιά της Ρόζας! ‘‘Αλλού ήταν το πρόβλημα’’, είπε με φωνή βουτηγμένη στη θλίψη, καθώς η σκηνή με την κάννη που τους σημάδευε, τη σφαίρα που έφυγε, αυτόν που έγειρε και τον Αλκίνοο που έπεσε, κινηματογραφικά, κάλυψε του νου του την οθόνη». Ποιο μπορεί να είναι για τον Αριστείδη το τίμημα της αυτογνωσίας; Τι θα ελευθερώσει το πνεύμα του από την ενοχή που το βαραίνει; Το βιβλίο «Ένα πορτρέτο για την Περσεφόνη» είναι μια επώδυνη πορεία προς την κάθαρση.