Είχε κάτι μήλα... να! Το δαγκωμένο μήλο-μαστός της Apple. Η Εύα και η Apple. Τα μήλα Macintosh. Τα μήλα Golden. Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων και τα «αιματώδη» μαζί, τα γαιόμηλα, το μήλον το κυδώνεον –«διψά κι εμέ η καρδούλα μου για μήλο, για κυδώνι», μονολογεί τρέχοντας καβάλα στους κάμπους ο λιγωμένος αγαπητικός. «Για μήλο, για ροδάκινο για το γλυκό σταφύλι» λέει η στεγνή του γλώσσα που παραμονεύει να πεταχτεί διχαλωτή σαν της οχιάς. Κορόμηλα ή μήλα των εννιάχρονων κοριτσιών. Οι ολοστρόγγυλες πέτρες διαφόρων μεγεθών –σαν μαστάρια, που τις εύρισκε ο Τέλης όταν έφτιαχνε κάτι ξερολιθιές στο βουνό, «πέτρινα μηλομάσταρα» τα έλεγε, χωρίς καμία λογική χρησιμότητα, πρόσθεσε, εκτός κι αν τα τοποθέτησαν εκεί αρχαίοι καλλιεργητές για γονιμότητα των εδαφών, ένα είδος παγανιστικού λιπάσματος. Κι ο Χριστός σαν μήλο, τα παιδιά που τα γεννούν οι άτεκνες γυναίκες τρώγοντας το μήλο της Παναγίας Χρυσοβαλάντου –όλα τους με το όνομα ΒΑΛΑΝΤΗΣ, και που ξεπετάγονται μέσα από βελούδινα κόκκινα πορτοφόλια. Τα ΒΑΛΑΝΤΙΑ! Γιατί υπάρχει και η άλλη κατηγορία: Αυτά που βγαίνουν σαν χρυσαλίδες μέσα από τη ζώνη του Αγίου Ραφαήλ, που τη δένουν οι άτεκνες στη μέση τους. Όχι, αυτή τώρα είχε τα ντεκολ­τέ της και κάτι μήλα... να! Καρπούς από προϊστορικές μηλιές που θα ανήκαν στη χαρισματική megaflora. Μήλα, εν ολίγοις, που «τραγουδούσαν» παιάνες.