…Αυτά τα βουνά που βλέπεις σήμερα εσύ, τα αγνάντευα κάθε μέρα από μικρό παιδί. Για μένα ο κόσμος τελείωνε στις κορφές τους. Πίστευα πως ο ουρανός ακουμπάει πάνω σ’ αυτές τις κορφές και απορούσα που ο παππούς μου που έβοσκε τα πρόβατά του πάνω στις πλαγιές τους δεν μπορούσε να ακουμπήσει τον ουρανό. «Είναι πιο ψηλά ο ουρανός» μου έλεγαν, αλλά δεν μπορούσα να το καταλάβω. Σαν το κατάλαβα αυτές οι κορφές έγιναν για μένα ένα όριο που έπρεπε να ξεπεράσω. Αυτό το παιχνίδι με τις κορφές των λόφων και των βουνών ξεκίνησε για μένα όταν έφτασα στην πρώτη κορφή που την αντίκριζα από το σπίτι μου και έμοιαζε να ακουμπάει ο ουρανός πάνω της. Σαν έφτασα εκεί είδα πως ο ορίζοντας διευρυνόταν και ο ουρανός εξακολουθούσε να είναι άπιαστος. Τότε η κάθε κορυφή από τις πιο κοντινές ως στις πιο μακρινές, ήταν για μένα ένας προορισμός, ένα όριο που έπρεπε να ξεπεράσω για να δω τι κρύβεται πίσω από αυτές. Αυτά τα βουνά με τις κορφές με καλούσαν και με προκαλούσαν κάθε μέρα. Βοήθησαν στην οικοδόμηση του χαρακτήρα μου. Μου μετέδωσαν τη σοφία τους, τη στωικότητά τους, τη γαλήνη τους, ενώ ταυτόχρονα ενέσπειραν μέσα μου το μικρόβιο της αναζήτησης του καινούργιου, το πείσμα για την επιτυχία, τον πόθο για το ταξίδι. Για κάποιους άλλους ίσως να μοιάζουν με τείχη φυλακής γιατί περιορίζουν τον ορίζοντα, δυσκολεύουν την επικοινωνία, όμως δεν τα είδα ποτέ έτσι. Τα βουνά έγιναν φίλοι μου και δάσκαλοί μου…