Την Κυριακή το πρωί, ενώ ο Μ. βρισκόταν ακόμη στο κρεβάτι, συνέβη κάτι απροσδόκητο: Άρχισε να βλέπει εικόνες και να ακούει ήχους – σαν να βρισκόταν σε ένα καφέ-εστιατόριο που έμοιαζε γαλλικό, πιθανώς παριζιάνικο. Ξαφνικά αισθάνθηκε ταύτιση με ένα συγκεκριμένο άτομο, σε τέτοιο βαθμό που ένιωθε ότι παρακολουθούσε τα δρώμενα μέσα από τα δικά του μάτια. Θα μπορούσε να σηκωθεί σταματώντας όσα συνέβαιναν, όμως επέλεξε να παραμείνει εστιασμένος σ’ αυτά, γιατί στην κατάσταση που βρισκόταν τα πάντα -ή σχεδόν τα πάντα- είχαν νόημα.