Τα κείμενα που εμπεριέχονται στον συλλογικό αυτόν τόμο αναδεικνύουν πτυχές της φοιτητικής ζωής μας σε μια περίοδο πριν από εξήντα και πλέον χρόνια. Εποχή που κυρίαρχος ήταν παγκοσμίως από τη μια μεριά ο πόθος για ειρήνη, και καλύτερες ημέρες μετά τις καταστροφές του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και από την άλλη ο διάχυτος φόβος λόγω του ψυχρού πολέμου. Στην Ελλάδα, με νωπές ακόμη τις εμφυλιοπολεμικές συρράξεις, αφενός βιώναμε μια πολιτισμική έκρηξη η οποία κορυφώθηρες αρχές του 60, και αφετέρου συνεχίζονταν ακόμη κοινωνικοί αποκλεισμοί με εμφυλιοπολεμικά κριτήρια και ο κρατικός μηχανισμός εξακολουθούσε να είναι δέσμιος της πελατειακής για τη λειτουργία του κράτους αντίληψης. Αυτό το πιεστικό μπέρδεμα ώθησε τη γενιά μας, στη συντριπτική πλειοψηφία της, να προχωρήσει στην οργάνωση ενός αντιαυταρχικού φοιτητικού συνδικαλισμού. Κινητοποιηθήκαμε, επικαλούμενοι με νεανικό ενθουσιασμό τον πατριωτισμό των Ελλήνων, ως έσχατο μέσο για την τήρηση του Συντάγματος. Μείναμε έτσι στην ιστορία ως τη γενιά του 1-1-4. Αυτή η ελπιδοφόρα πορεία διακόπηκε όμως βίαια αμέσως μετά το πέρας των πανεπιστημιακών σπουδών μας από δυνάμεις μη ελεγχόμενες από τον λαό: πολιτειακή εκτροπή με τα Ιουλιανά του 65 και σε λιγότερο από δύο χρόνια επτάχρονη και πλέον στρατιωτική δικτατορία. Ωριμάσαμε μέσα από αυτά τα γεγονότα με οδηγό το όραμα της νιότης μας που βρίσκεται στο επίκεντρο της αναδρομής και των αποτιμήσεων με τα κείμενα αυτού του τόμου.