Πώς ένα ποδήλατο σ’ ένα χωριό της Κύπρου, ένας χριστιανός αιχμάλωτος το 1974, ένας αγνοούμενος σύζυγος, ένας αδελφικός φίλος συμπολεμιστής, μια γιαγιά που απ’ τα νιάτα της περιμένει, ο ήχος των σειρήνων κι οι ματωμένες μνήμες, συνθέτουν κάποια από τα δάκρυα της ψυχής μας;
Τα δάκρυα της ψυχής μας, που δεν στέρεψαν ποτέ. Της καρδιάς μας, που δεν ξέχασε ποτέ. Κουβαλά εδώ και πέντε δεκαετίες τον πόνο της βάναυσης Εισβολής, του ξερριζωμού, της απανθρωπιάς, της απώλειας, της προδοσίας, της Κατοχής, της βιαιότητας και της φρίκης του πολέμου.
Το δάκρυ μας μπορεί να μην στέρεψε, όμως δεν έμεινε ορφανό από ελπίδα.
Την ελπίδα που κρύβει πίστη, πενήντα χρόνια τώρα.