Με την ίδρυση του Ελληνικού Βασιλείου παρέμεινε στο στράτευμα και έφτασε μέχρι το βαθμό του υποστράτηγου και στο αξίωμα του βασιλικού υπασπιστή. Αναλαμβάνοντας τη διοίκηση της Οροφυλακής Φθιώτιδας και στη συνέχεια τη γενική διοίκηση του Σώματος της Οροφυλακής που συγκροτούσε την ισχυρότερη στρατιωτική μονάδα των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, έγινε –σύμφωνα με το γάλλο πρέσβη Πισκατόρυ– ο «ισχυρότερος άνδρας στην Ανατολική Στερεά».
Παράλληλα, δίχως να διαθέτει θεσμική πολιτική ιδιότητα διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της ανατολικής Στερεάς, ως στέλεχος του Γαλλικού κόμματος αλλά και διαπρύσιος Οθωνιστής, καθώς και ως επικεφαλής ενός πολυδαίδαλου πελατειακού συστήματος που κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Στερεάς στο οποίο συμμετείχε μεγάλος αριθμός πολιτικών, στρατιωτικών και διοικητικών στελεχών της ευρύτερης περιοχής.
Παντρεύτηκε μία από τις ξεχωριστές γυναίκες της εποχής, την Ελέγκω Ιωαννίτη, μία όμορφη, εγγράμματη και καλλιεργημένη γόνο πλούσιας εμπορικής οικογένειας της Κέας, την οποία απήγαγε εκουσίως όντας παντρεμένη με τον προεστό-λογοθέτη Μιχαήλ Πάγκαλο, και έγκυο. Απέκτησαν τέσσερις γιους από τους οποίους επιβίωσαν οι δύο: ο Αλέξανδρος, υποστράτηγος, βασιλικός υπασπιστής και βουλευτής Μεγαρίδας και ο γνωστότερος Τιμολέων Βάσσος, αντιστράτηγος, διοικητής του «Αποβατικού Σώματος Κρήτης» στον πόλεμο του 1897 και βασιλικός υπασπιστής.