Το παρόν δοκίμιο αποτελεί μια υποκείμενη τοποθέτηση στα δύο κορυφαία συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης. Του έρωτα και της αγάπης. Εστιάζει στην κατά κόρον χρήση του ρήματος αγαπώ στο στάδιο του ερωτισμού, που ουσιαστικά αλλοιώνει και υποβαθμίζει το μεγαλείο της καθ’ όσον η αγάπη. δεν είναι μόνο ένα απλό συναίσθημα αλλά και αρετή. Ο έρωτας είναι ένα αρχέγονο ενστικτώδες συναίσθημα, που βασικό σκοπό έχει την διαιώνιση του είδους μας μέσω της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Στον αντίποδα η αγάπη δεν είναι μόνο ένα απλό συναίσθημα, αλλά και αρετή, δεν είναι σκοπός και ζητούμενο, είναι συνειδησιακό και ψυχικό επακόλουθο. Χωρίς προκαθορισμένη διάρκεια αλλά με μια αδιάλειπτη διαχρονική και παραγωγική διαδικασία φροντίδας, συμπαράστασης έως θυσίας και συγχώρησης. Επομένως, κάθε φράση που αναφέρεται στην αγάπη με παρελθοντικό χρόνο ουσιαστικά προσδίδει μια άλλη έννοια που δεν συμβαδίζει με τις θεμελιώδεις αρχές της αγάπης.