Το ανά χείρας βιβλίο πραγματεύεται την υπαρξιακή αγωνία της Ελευθερίας και οδηγεί εκεί που δίνονται οι κορυφαίες μάχες της ανθρώπινης συνείδησης: από την πιο απλή και άμεση καθημερινότητα έως τις πιο αφηρημένες παρυφές κάθε δυνατής ή υποθετικής ιδέας του απόλυτου. Στην περίπτωση του Καβάφη, συμβαίνουν και τα δύο. Οι σπουδαιότερες στιγμές του νεότερου ελληνικού Λόγου, όσον αφορά την Ελευθερία, είναι εκείνη του Σολωμού και η άλλη του Καβάφη. Σε αυτό το βιβλίο αναδεικνύεται η δεύτερη, όπου συστηματικά εκβάλλει η ομηρική μαγεία της καβαφικής μούσας: ιστορικά, ιδεολογικά, αισθητικά, φιλοσοφικά και φιλολογικά, κυρίως μέσα από την ενέργεια που ελευθερώνει η ύλη της ίδιας της καβαφικής γλώσσας. Το βιβλίο “διπλώνει” στα δύο: ως ένα ρέκβιεμ της αποκαθήλωσης του ελληνικού Λόγου (μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού) και ως αναστήλωσή του, μέσα από τη μαγματική έκρηξη των καβαφικών “φθόγγων” και τους ιαμβικούς αναπαλμούς του “ερωτικού” του σώματος. Από την άποψη αυτή, το παρόν βιβλίο είναι πρωτότυπο και βαθιά “πολιτικό”. Αναδεικνύει έναν άλλο, άγνωστο Καβάφη, καθώς ανατρέπεται συστηματικά το επικρατούν αφήγημα περί αυτού και ανασκευάζονται με πάθος κυρίαρχες προσεγγίσεις του έργου του. Τέλος, το βιβλίο αποδομεί, μέσα από τον Καβάφη, το ιδεολογικό μνημόνιο του “ελληνοχριστιανισμού” ?έτσι όπως επιβλήθηκε εδώ και πολύ καιρό? και κράτησε σε λήθαργο τις συνειδήσεις μας, σε σχέση με ό,τι άπτεται στον πολιτικό, φιλοσοφικό και μεταφυσικό “εθνικό” μας βίο.