Δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ότι η ασημαντότητα μου θα ασχολιόταν με τον Όμηρο. Να μεταγράψω το σχολικό βιβλίο στα κρητικά και να το κάνω θεατρικό έργο. Ας όψεται η Ναυσικά… την οποία ευχαριστώ γι αυτό το μαγευτικό ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα είχε ποτέ ξεκινήσει κάτι τέτοιο. Ξεκινώντας αυτό το εγχείρημα, αυτόματα σχεδόν, κατέφυγα στον δεκαπεντασύλλαβο και στη ντοπιολαλιά του τόπου καταγωγής μου των Παρανύμφων. Ανακάλεσα στη μνήμη μου τις λέξεις που χρησιμοποιούσαν αυτοί οι απλοί άνθρωποι, κατά κύριο λόγο βοσκοί και πολλές φορές τελείως αγράμματοι. Άλλες είναι ακριβείς και όμορφες, άλλες τραχές, μη ποιητικές θα έλεγε κάποιος. Όλες όμως απόλυτα λαϊκές, που κάτι σημαίνουν. Ακόμα κι αυτές που έφτασαν σ΄ αυτούς τους απλούς ανθρώπους από την αρχαία ελληνική, χωρίς εκείνοι να το γνωρίζουν, που ωστόσο τις χρησιμοποίησαν στην καθημερινότητα τους, όπως το ρήμα βγορίζω (ευ+ορώ). Το χώρισα σε δύο μέρη. Το πρώτο είναι το σχολικό βιβλίο, με τα ίδια αποσπάσματα και τους ίδιους ακριβώς στίχους από τις ραψωδίες που διδάσκονται στην Β΄ Γυμνασίου και το δεύτερο μέρος είναι το θεατρικό. Στο πρώτο μέρος ο αναγνώστης θα δει με πλάγια γράμματα και την εισχώρηση στην διήγηση ενός άλλου προσώπου. Μην βιαστεί να ξαφνιαστεί. Το πρόσωπο αυτό είναι δάνειο από το θεατρικό κι αν τον ενδιαφέρει να μάθει ποιος είναι και τι είναι, θα πρέπει να διαβάσει και το δεύτερο μέρος… Τον βάζω λοιπόν στο πρώτο (κάτι σαν εισαγωγή;) για να αιτιολογήσω τα κρητικά και στη συνέχεια στις περιληπτικές αναδιηγήσεις για να ενοποιήσει τη ροή και την αφήγηση. Να μην έχει κενά και υφολογικά όπως του σχολικού.