Μη σε ξεγελάνε τα χωρατά μας, είναι ο τρόπος μας να ξορκίσουμε τον φόβο μας, μου είπε, πίνοντας μονοκοπανιά το πιοτό της εξομολόγησης. Όλοι το φοβούνται τούτο το μέρος. Γι’ αυτό δεν έρχεται κανείς να δουλέψει εδώ. Θαρρείς πως δεν έχουνε ανάγκη το μεροκάματο; Το ’χουν και το παραέχουν. Μα ο φόβος... Και ξέρεις τι φοβάται περισσότερο ο άνθρωπος; Αυτό που δεν καταλαβαίνει. Αυτό φοβάται....

...

Κάτι φορούν τα γυμνά ποιήματα. Τελείως κανείς δεν γδύνεται, όταν γράφει. Δεν ξέρω τι φορώ, στα ποιήματά μου, όταν τα θέλω γυμνά....

Και μένα μου χρωστούσε η ζωή μα ζω με δανεικά θανάτου φωτιά αναποδογυρισμένη στο καντήλι της να εκπαιδεύω φόβους πώς να φτιάχνουν πληγές....

Η Άννυ είναι ένα χαρούμενο κορίτσι που ζει σε ένα χωριό μιας υπέροχης κοιλάδας και είναι γνωστή σε όλους ως το κορίτσι με τα όμορφα μαλλιά. Όταν όμως, εξαιτίας ενός αναπάντεχου γεγονότος, χάνει ολοκληρωτικά τα μαλλιά της αισθάνεται σα να έχει χάσει ότι πολυτιμότερο είχε. Θα καταφέρει να ξαναβρεί την χαμένη της πίστη στον εαυτό της;...

Όταν αφήσεις το ποτάμι να κυλήσει μέσα σου, να γκρεμίσει στερεότυπα, να φανερώσει κρυμμένες πτυχές, τα θέλω που έχεις καταπνίξει, τα πρέπει που έχεις ασπαστεί, τις μάσκες που έχεις φορέσει, τους ρόλους που έχεις υποδυθεί. Όταν τα γάργαρα νερά του ξεπλύνουν τα σωθικά σου από καθετί εμβόλιμο, τότε άραγε τι θ’ αντικρίσεις; Τι είσαι πίσω απ’ όλα αυτά; Άραγε τι μορφή έχεις;...

«Το ξέρεις ότι αν ανατιναχτεί ο ήλιος τώρα, θα μας πάρει 8 λεπτά να το καταλάβουμε στη γη», είπε ο ένας πολύ γρήγορα και κάποια τσίριξε: «δηλαδή είμαστε διαρκώς 8 λεπτά μακριά από το να παγώσουμε για πάντα;». Από τα πάρτι στο Λος Άντζελες, στους περιπάτους στην Αθήνα και πάλι πίσω, η νουβέλα ξετυλίγεται γύρω από ένα τραπέζι σε δύο χρόνους, δύο ηπείρους και δύο πραγματικότητες. Ακριβώς όπως και...

Παραίσθηση Τις νύχτες αυτές, που μονάχος στο δωμάτιο κείτομαι, η επιθυμία να γράψω επανέρχεται. Σκεπτόμενος, σχεδόν έτοιμος να ξεθάψω μια εφηβική ανάμνηση, η ματιά μου καρφώθηκε παρατεταμένα στην ντουζιέρα. Και ξαφνικά εμπρός μου ζωντάνεψες. Να στέκεσαι ολότελα γυμνός σαν αρχαίος ανδριάντας. Το νερό να τρέχει, όλο και περισσότερο να ζεσταίνει. Η διαύγεια του καθρέφτη να υποχωρεί και το...

Όταν ο Αδάμ έμπηξε τα δόντια του στο μήλο, μια παραδεισένια αίσθηση τον κατέκλυσε. Αισθάνθηκε τα χείλη του να σμίγουν με το λεπτό δέρμα του φρούτου, τη γλώσσα του να πλημμυρίζει από τον δροσερό χυμό, το στόμα του ολόκληρο να παραδίνεται σε κείνη τη γλυκιά επαφή με τη λευκή, ζουμερή σάρκα. Κοίταξε έκπληκτος τον Θεό που τον παρακολουθούσε από ψηλά. «Γιατί τόσο καιρό το απαγόρευες;», τον...

Τότε Τότε δεν ήξερα πόσο ύστερα μετά από κάθε ακριβώς περίσσευε. Τώρα γνωρίζω: Όσο κρατάει μια ζωή. Λίγο πιο λίγο. Αυτό το λίγο, πόσο θέριεψε πόσους έθρεψε! Αυτό το ελάχιστο του έρωτα παρόν....

Σπουδή στον Harold Pinter Εκτός από αυτό, αυτό που κρύβεται στην καρδιά του κυκλάμινου, που ξενυχτάει στα μάτια του ξένου, που δραπετεύει στο δρολάπι, που κουρνιάζει στα έρημα καρνάγια, που αφουγκράζεται τα έγκατα της απόγνωσης, εκτός από αυτό, ουδόλως συντρέχει λόγος ανησυχίας, μαμά....

Ο Σπύρος παίρνει τη δύσκολη απόφαση να πάει τον ανοϊκό πατέρα του σε γηροκομείο. Ο Δημήτρης φλερτάρει τη Γιάννα πίνοντας μπίρα στην πλατεία Αγίου Μάρκου. Γιατί ο Σωτηράκης, ο ράφτης, αναγκάζεται να γράψει στον θείο Αριστείδη, στην Αυστραλία, ότι η κόρη του, η Τούλα, έχει γίνει τσούλα και τι ρόλο έχει παίξει σ αυτό ο κουρέας ο Μικές; Τι σημαίνουν τα αρχικά Ε.Π. στο κουδούνι ενός πορνείου;Ένα...

Όπως όλοι οι δρόμοι των Βερσαλλιών, έτσι κι η οδός Δεξαμενών είναι έρημη και σιωπηρή από το πρωί. Όταν σουρούπωσε, οι πόρτες έκλεισαν, τα παραπετάσματα έπεσαν και δεν έβλεπε κανείς, σε αυτόν τον πλατύ δρόμο, ο οποίος οριζόταν από τα εφόλκια της βασιλικής άμαξας και μερικών άλλων που επιστρατεύονταν για το κυνήγι στο οποίο επιδιδόταν ο μεγάλος βασιλέας, πέρα από μερικούς διαβάτες που είχαν...

Το μάτι της βελόνας είναι μια συλλογή από ιστορίες που αναφέρεται σε περιστατικά της ζωής καθημερινών ανθρώπων, τα οποία είναι αρκετά μικρά ώστε να χωρούν στο «μάτι της βελόνας» δεν είναι όμως διόλου ασήμαντα. Ξεκινώντας από την προετοιμασία μιας νύφης για το γάμο της, βολτάροντας στη λιμνοθάλασσα με τον πατέρα, τρώγοντας σταφύλια τον Αύγουστο στο αμπέλι, παρακολουθώντας καλικάντζαρους να...

Μέσα μου νιώθω ένα άγριο κενό Έχω βδομάδες μήνες χρόνια να ηρεμήσω, αν υπήρξα ήρεμη ποτέ Λύγισέ με κυριάρχησέ με εξαπάτησέ με, μόνο μη σωπαίνεις Δάκρυα κόκαλα σάλιο, ιστοί ούρα σπέρμα, αυτά υπάρχουν μέσα μου Η ζωή μου δεν διαφέρει από τη ζωή άλλων ανθρώπων Κι ό,τι απομένει είναι πάντα απαλό *** Δεκατρείς ιστορίες για την υφή, το βάρος και το μέγεθος αυτού που απομένει όταν οι άνθρωποι...

Βαθιά στο βάσανο ενεδρεύουν σεισμοί Όλη αυτή η προσπάθεια για ύψη και τελικά μας έκανε προσωπική υπόθεση ο κατήφορος. Κανένα περιθώριο. Η εποχή τέτοια ληστεία που δε μας απέμεινε μια αγκαλιά. Κι η δυστυχία ακόμα τα τσεκούρια της. Κι ακόμα το χώμα νικά τα φτερά. Μα δεν έχουμε άλλη προοπτική απ’ τον πόλεμο εμείς. Ο όλεθρος μας ψάχνει. Ζωές μας ερείπια να καταπιεί. Ας έρθει...

...

Ζυγίζω την ψυχή μου Δεν είναι πια υπέρβαρη Ζυγίζω το όνειρο Δεν είναι πια λιποβαρές...

Ο ουροβόρος σε σκιάζει Μα κι εσύ δεν είδες πως αιώνες τρώγοντας την ουρά του Λειάναν κι έλιωσαν Τα αιχμηρά του δόντια Και πλέον πληγιάζει Την ουρά του Με τη γλώσσα Μόνον....

Η Άρτεμις είναι νέα, ευαίσθητη και παρορμητική. Κουβαλώντας ανάγκες και πεποιθήσεις που τις νομίζει για δικές της, αφήνεται να την σαγηνεύσει και να την αιχμαλωτίσει η γοητεία ενός άντρα. Ο κεραυνοβόλος έρωτας. Έρχεται όμως πρόσωπο με πρόσωπο με τις ανύπαρκτες «αλήθειες» που διαφεντεύουν τη ζωή των γυναικών. Μπροστά της βγαίνουν κλειστές πόρτες με μια ταμπέλα πάνω σε κάθε μια. «Οι γυναίκες σαν...

«Στρέφεται δυτικά, προς την είσοδο του δωματίου, και με ρωτάει τρεις φορές: «?ποτάσση τ? σ?μα; Καί π?σι το?ς ?ργοις α?το?; Καί πάση τ? λατρεί? α?το?; Καί π?σι το?ς ?γγέλοις α?το?; Καί πάση τ? πομπ? α?το?;» «Αποτάσσομαι» λέω τρεις φορές τονίζοντας τις συλλαβές. Ήταν σαν μια τεντωμένη, τρομοκρατημένη χορδή που πάλλεται λίγο πριν ακουστεί ο ήχος της. Έτσι ήταν τότε το δέρμα...

Με το μαύρο κεφάλι γερμένο μπροστά βρίσκεται αυτή η μεσήλικη ωραία γυναίκα, γονυπετής, και ένας Χριστός ψυχομαχώντας απ’ το άτεγκτο ξύλο του την κοιτά με συμπόνια. Στα μάτια της το φορτίο μιας λύπης απέραντης, στα σπλάχνα το βάρος του τέκνου που είναι να γεννηθεί, στου ματωμένου λευκού Χριστού τα πόδια, η προσευχή της: – Κύριε, το δικό μου παιδί, να μη...

Το βήμα πριν το αναπόφευκτο το ξέρειςΕίναι αυτό που τα χέρια σου σκίζουν τον αέρανομίζοντας ότι εκεί θα βρουν κάτι για να πιαστούν...