Το βιβλίο αποτελεί μια συλλογή 17 θεωρητικών κειμένων για τον χορό και τις παραστατικές τέχνες. Με παλαιότερο ένα κείμενο του 1913 και νεότερο ένα που επανεκδόθηκε το 2022, ανιχνεύει τη σύνδεση του χορού με τη ζωή και με ζητήματα που απασχόλησαν τον άνθρωπο διαχρονικά αλλά και στη σύγχρονη εποχή. Πέρα από τον πλούτο πληροφοριών, η/ο αναγνώστρια/-ης θα ανακαλύψει εργαλεία σκέψης και ανάλυσης που επιτρέπουν τη σε βάθος γνωριμία με την τέχνη του χορού. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο του είδους του που εκδίδεται στα ελληνικά και επιχειρεί να συμβάλλει στην κάλυψη του σχετικού βιβλιογραφικού κενού. Στις σελίδες του εμφανίζονται ηχηρά ονόματα της ιστορίας του χορού (όπως η Martha Graham, ο Merce Cunningham, η Pina Bausch και η Yvonne Rainer), αλλά και του σήμερα (όπως ο Boris Charmatz, η Vera Mantero, ο Jerome Bel και η Ivana Muller). Τα θέματα εκτείνονται από τα μαζικά χορευτικά και γυμναστικά θεάματα του Γ΄ Ράιχ μέχρι τους «μεταμοντέρνους» χορογραφικούς πειραματισμούς των δεκαετιών του 1960 και του 1970 στην Αμερική, και από τον στενό δεσμό της ιστορίας του μπαλέτου με τον θεσμό του γάμου μέχρι το φαινόμενο της παρενδεδυμένης χορεύτριας (danseuse en travesti) στο γαλλικό ρομαντικό μπαλέτο· από τις προϊστορικές τελετουργίες για τον θάνατο του χειμώνα μέχρι τις πρακτικές αυτο-τραυματισμού στις περφόρμανς της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, και από τον κλασικό ορισμό του Αριστοτέλη για τον χορό μέχρι τη ριζοσπαστική θέση ότι ο χορός πρέπει στο εξής να ορίζεται από την έννοια της «παρουσίας» και όχι της «κίνησης», ανοίγοντας τον δρόμο για τη δυνατότητα ενός ακίνητου χορού. Στις εισαγωγές των ενοτήτων η Μέντη Μέγα μπαίνει στο ρόλο της χορογράφου. Με στόχο να γεφυρώσει τη θεωρία και την πράξη, επιλέγει και περιγράφει μια παράσταση σύγχρονου χορού που εικονογραφεί με παραστατικό τρόπο τα βασικά διακυβεύματα της θεματικής ενότητας που ακολουθεί. Αντίθετα, στις εισαγωγές των κεφαλαίων μπαίνει στον ρόλο της αναγνώστριας επιτρέποντας στο εκάστοτε κείμενο να την καθοδηγήσει ως προς τις εισαγωγι