«... Μέσα από την πιο ωµή πραγµατικότητα, έναν υπόκοσµο που µορφάζει, δακρύζει, οραµατίζεται, καυγαδίζει κι αναβράζει σαν υποχθόνια µυρµηγκιά, η φαντασία προβάλλεται καθώς ένα κοινωνικά νόθο, κι όµως αδιαµφισβήτητα γνήσιο κατά τους φυσικούς νόµους, παιδί του. Το συνειδητά γκροτέσκο πλέκεται εδώ αυτόµατα µε το φανταστικό. Ο ουρανοκατέβατος ταχυδακτυλουργός που θ’ αναταράξει τον κοσµάκη της µικρής αυλής, όσο κι αν ξιπάζει τ’ αδικηµένα τούτα πλάσµατα, δεν είναι παρά η προβολή των κάποιων µύχιων πόθων του. Γύρω του θα στήσουν, ασύνειδα µα και πρόθυµα, το χορό τους όλες αυτές οι υπάρξεις, που, ξεπεσµένες βαθµιαία ως το τελευταίο σκαλί της απελπισίας, κατάντησαν να φιγουράρουνε στη ζωή σαν απλοϊκές, εφιαλτικές καρικατούρες. Είναι παρίες της ζωής που µορφάζουν κι όµως ονειρεύονται. Στο πιο δύσµορφο πρόσωπο συναντάς συνήθως τα µάτια που περισσότερο ρεµβάζουν. Ο µύθος µπορεί να είναι σύγχρονος, µπορεί όµως κι αλλοτινός...» Άγγελος Τερζάκης