Μετά την ιδιοφυή πρώιμη πραγμάτευση του Κίρκεγκωρ και την ρηξικέλευθη, πρωτοπόρα ματιά του Φρόυντ, ο Rollo May κάνει μια ριψοκίνδυνη βουτιά στα βάθη του υπαρξιακού άγχους του σύγχρονου ανθρώπου αναδεικνύοντάς το δύναμη ζωής και δημιουργίας, στον βαθμό που παραμένει άγχος «φυσιολογικό» και δεν οδηγεί τον άνθρωπο στα σκοτάδια των νευρώσεων. Αξιοποιεί ταυτόχρονα με διάκριση την δουλειά των προηγουμένων και των συγχρόνων του ερευνητών, αλλά δεν μένει στην θεωρία. Συμπληρώνει την θεωρητική οπτική με την οξυδερκή μελέτη πραγματικών περιπτώσεων, ατόμων λιγότερο ή περισσότερο αγχωμένων λόγω των καταστάσεων του βίου, από διαφορετικά περιβάλλοντα κοινωνικά και οικονομικά, με διαφορετική μόρφωση και διαφορετικές προϋποθέσεις. Είναι σαν να κοιτάζει βαθιά στην ψυχή όλων μας, αφού από το άγχος κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Θα έπρεπε άραγε; Είμαστε ακόμη κολλημένοι στην παράλογη πεποίθηση ότι «ψυχική υγεία είναι το να ζη κανείς χωρίς άγχος». Φαίνεται να μην έχουμε επίγνωση ότι η αυταπάτη μιας ζωής χωρίς άγχος αποκαλύπτει μια ριζική παρανόηση της πραγματικότητας. Το άγχος έχει νόημα. Μολονότι ένα μέρος του μπορεί να είναι καταστρεπτικό, ένα άλλο μέρος του μπορεί να γίνει εποικοδομητικό.