«Όταν βγήκαμε από του Μαρξ, βαθιά εντυπωσιασμένοι από τη μεγάλη προσωπικότητα που είχαμε αφήσει, ο Χιρς με ρώτησε τι γνώμη είχα γι’ αυτόν. “Λοιπόν”, απάντησα, “νομίζω ότι είναι ο Αριστοτέλης του 19ου αιώνα”. Και όμως, μόλις το είπα γνώριζα ότι αυτό δεν κάλυπτε όλο το αντικείμενο. Ο Μαρξ συνδύαζε στο πρόσωπό του τη δίκαιη οργή των μεγάλων προφητών της φυλής του, με την ψυχρή αναλυτική ικανότητα του Σπινόζα και των Εβραίων σοφών. Ήταν ένας σπάνιος συνδυασμός ικανοτήτων, που παρόμοιό του δεν συνάντησα σε κανένα άλλο άνθρωπο. Ακριβώς η βαθιά έχθρα του Μαρξ προς την υφιστάμενη τάξη εμπόδισε πολλούς από τη μορφωμένη εύπορη τάξη να εκτιμήσουν στην πλήρη του σημασία το μεγάλο έργο του. Οι τρομερές επιθέσεις του Μαρξ με γυμνό σπαθί ενάντια στους αντιπάλους του φαίνονται τόσο απρεπείς στους τζέντλεμεν δήθεν μονομάχους μας και στους νοοτροπίας γυμνασιόπαιδων άνδρες για να πιστέψουν πως αυτός ο αδυσώπητος πολεμιστής και σφοδρός εχθρός του κεφαλαίου ήταν ο πιο βαθύς στοχαστής των σύγχρονων καιρών».