Ο ίδιος ο τίτλος του είναι μια έμμεση σύγκριση με αυτό που μαρξιστής ιστορικός Έρικ Χόσμπαουμ αποκαλεί «εποχή της καταστροφής» στο βιβλίο του «Η Εποχή των Άκρων», ανάμεσα στο 1914 και το 1945, που σημαδεύτηκε από δυο παγκόσμιους πολέμους, τη Μεγάλη Ύφεση και το Ολοκαύτωμα. Ο Καλλίνικος επιχειρηματολογεί ότι και σήμερα ο κόσμος ζει στη σκιά της καταστροφής και η ανθρωπότητα έρχεται αντιμέτωπη με νέες υπαρξιακές απειλές: την πανδημία Covid-19, τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές και τα άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα τα οποία προκαλεί η επιταχυνόμενη κλιματική αλλαγή, τον κίνδυνο ενός πυρηνικού πολέμου μετά τον πόλεμο «δι’ αντιπροσώπων» ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ουκρανία, τη γενοκτονική επίθεση του Ισραήλ εναντίον του λαού της Παλαιστίνης. Η εξαίρεση, όπως λέει, γίνεται κανόνας. Η καταστροφή πλέον δεν είναι κάτι το σπάνιο, γίνεται κανονικότητα.
Όλα αυτά, υπογραμμίζει, έχουν κοινή αιτία μια πολυδιάστατη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος το οποίο φτάνει στα όρια του, ωθώντας σε μια κοινωνική κατάρρευση. Πλευρές αυτής της δυναμικής πορείας προς την καταστροφή είναι η αυξανόμενη καταστροφή της φύσης και η υποβάθμιση της εργασίας, μια παγκόσμια οικονομία σε στασιμότητα από την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι εντεινόμενοι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία, η κλιμάκωση της σεξιστικής καταπίεσης και των ρατσιστικών επιθέσεων, η κρατική καταστολή, η άνοδος της ακροδεξιάς και η απειλή του φασισμού.
Στηριγμένος στην ανάλυση του Μαρξ και αξιοποιώντας τη συνεισφορά του Λένιν, του Γκράμσι, του Τρότσκι, της Λούξεμπουργκ, του Αντόρνο, του Λούκατς, του Αλτουσέρ, του Σαρτρ, του Χάρμαν, του Φουκώ κ.ά.– συνδέει όλες τις πλευρές της σημερινής «πολυκρίσης». Και επιμένει ότι μπορούμε με τη συλλογική δράση μας να κρίνουμε την απάντη