Ο τουριστικός τομέας είναι εξαιρετικά ευάλωτος και ιδιαίτερα ευαίσθητος σε εξωγενείς παράγοντες. Η σταθερότητα σε επίπεδο πολιτικής αποτελεί κρίσιμο παράγοντα που λειτουργεί ως βαρόμετρο για την τουριστική ζήτηση, επηρεάζοντας αλλά και αναδεικνύοντας τις δυνατότητες του διαπολιτισμικού διαλόγου μεταξύ διαφορετικών ομάδων ανθρώπων. Νέες προκλήσεις αναδύονται για την διαχείριση του τουριστικού οικοσυστήματος. Βασικό εργαλείο κάθε δημόσιας πολιτικής αποτελούν οι φορείς που έχουν την αρμοδιότητα του σχεδιασμού και της εφαρμογής της. Ζητούμενο είναι να σχεδιάζουν και να ασκούν αποτελεσματικές πολιτικές. Για τον σκοπό αυτό πρέπει να επιδεικνύουν μεγαλύτερη ευελιξία και έφεση προς την καινοτομία λαμβάνοντας υπόψη στοιχεία της αγοράς, καθώς διαθέτουν το εύρος της οπτικής που απαιτείται για συνολικές και ολοκληρωμένες παρεμβάσεις. Οι στόχοι της τουριστικής πολιτικής δεν μπορεί, παρά να είναι αναπτυξιακοί και γι’ αυτό συνδέονται στενά με την ανάπτυξη, όπου στη χρήση του όρου συνυπάρχουν πολλές και διαφορετικές όψεις. Άλλοτε ο όρος αυτός παραπέμπει στην ανάπτυξη μιας χώρας ή περιοχής αναδεικνύοντας τον τουρισμό ως κύριο αναπτυξιακό εργαλείο προσδιορίζοντάς τον, ως την «ατμομηχανή της οικονομίας». Ο τουρισμός πλέον καλείται ολοένα και πιο συχνά να συνεισφέρει αποτελεσματικότερα σε ποιοτικούς, περιβαλλοντικούς, κοινωνικούς στόχους και όχι σε στενά οικονομικούς. Η αναπτυξιακή διάσταση για τον τουρισμό εκτιμάται ότι μπορεί να συμβάλει στην επίτευξη των στόχων για την βιώσιμη ανάπτυξη (ΣΒΑ) που περιλαμβάνονται στην Ατζέντα 2030 του ΟΗΕ. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού θέτει προτεραιότητες που αφορούν την αειφορία με παρεμβάσεις σε τομείς υψηλής σημασίας όπως, η προστασία της βιοποικιλότητας, η ανταγωνιστικότητα με επενδύσεις σε νέα προϊόντα και εμπειρίες που καλύπτουν τις μεταβαλλόμενες ανάγκες των ταξιδιωτών και η διακυβέρνηση που βασίζεται στην προώθηση μιας συνολικής κυβερνητικής προσέγγισης για την ανάπτυξη και τη διαχείριση του τουρισμού σε διεθνές, περιφερειακό και εθνικ