Μια νυχτοπεταλούδα ο άνθρωπος Ποτέ δεν έμαθε να σέβεται τον χρόνο Παλεύει, παλεύει και στο τέλος, είναι ο χρόνος που νικάει. Είναι ο κισσός των υπόγειων ρευμάτων, που μας πνίγει... Ο έρωτας, που με την μαγική φωνή του, μας ξεκουφαίνει Μας κάνει να ψάχνουμε το ταίρι μας, να σμίξουμε μαζί του Μ ένα γλυκό τραγούδι, ερωτικό Που απλώνεται στο δείλι Σαν άρωμα ανυπόφορο Και σαν πυρίπνοο φιλί Σε διψασμένα χείλη... Κι εκεί που λες, πως τέλειωσε η ζωή Κι ο άνθρωπος χωρίς αυτήν Έπαψε να ελπίζει Νάτη, πετιέται βγάνει ανθούς Και πάλι... ξαναρχίζει!