Ο Δημήτρης Χριστοδούλου ανήκει στην κατηγορία των ποιητών που έκαμαν το βίωμα της πολεμικής αρετής αρετή της ποίησής τους. Από παιδί στη σκληρή βιοπάλη πολλά έζησε κι έμαθε. Σε εκείνη την ανελέητη εποχή με τη δικτατορία του Μεταξά, μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1960 και την επτάχρονη δικτατορία. Συμπορεύτηκε με τη γενιά του, πού δωσε βροντερό το «παρών». Χτυπήθηκε κι αντιστάθηκε ματώνοντας στον πόλεμο του 40, στην Κατοχή και στον ελληνοελληνικό σκοτωμό. Με τον επακολουθήσαντα «δίχως μάτια ελέους» διωγμό των ηττημένων. Ένα μεγαλειώδες κι εφιαλτικό πανόραμα (στοιχεία του τραγικού), που μεταποιήθηκε στα χέρια του σε ποίηση πυρετική και σφύζουσα εμπειρίες .Όπως έκανε κι ο Μιχάλης Κατσαρός, ο Τάκης Σινόπουλος, ο Θανάσης Κωσταβάρας, ο Μανώλης Αναγνωστάκης, ο Κλείτος Κύρου. Και άλλοι, βέβαια, κατάδηλες περιπτώσεις ποιητών της «γενιάς του 50» που στάθηκε η κατ εξοχήν γενιά του αίματος. Ποιητής με αφοσίωση και ορμητικό, φιλέκδικο, πάθος κάποτε να ανυψώνεται σε αμνησίκακο λόγο, (με τριάντα ποιητικές συλλογές), ο Χριστοδούλου κατέστησε το διαυγές πολιτικό φρόνημα της αφιλόκερδης γενιάς του ήθος ποιητικό· στο πιο βαθύ ανθρωπιστικό του περιεχόμενο. Ένα ήθος που έφθασε, με γνώση και μεράκι του τεχνίτη ποιητή, να μετακενώσει στο ελληνικό τραγούδι· με τραγούδια ποιητικού διακόσμου διαχρονικά μες στην πλησμονή δεκαετιών, να ζουν στη μνήμη των Ελλήνων. Το έργο του, όπως ανασυγκροτήθηκε στην Επιλογή, των ποιημάτων που έκανα κι εξέδωσε ο Μετρονόμος, σαν πλατύ ποτάμι παφλάζει έμπνευση πηγαία μιας άγρυπνης συνείδησης. Και στηλιτεύοντας αδιάκοπα την εξακολουθητική έκπτωση αξιών αποκαλύπτει την υποκριτική ηθική· αυτήν «την αληθινή κίρκη της ανθρωπότητας»! Για να θυμηθούμε τον αρχάγγελο της μεταξίωσης όλων των αξιών, Φρειδερίκο Νίτσε! [...]