Η Ράνια Καραχάλιου με γλώσσα υποβλητική, ρυθμική, σχεδόν χορευτική, δημιουργεί ένα παράδοξο ποιητικό σύμπαν που διαρκώς πεθαίνει και αναγεννάται. Το μόνο που απαιτείται για να μπει κανείς στον κόσμο της prima materia είναι να θέλει να χορέψει. Γιατί όλα χορεύουν σε αυτό το βιβλίο. Ημερολόγια και ξόρκια, κίτρα, πυγολαμπίδες, ξύλινα αλογάκια, ο Τιούρινγκ, ο Καρυωτάκης και η Πάβλοβα, όλα στροβιλίζονται φρενήρη, μεταλλάσσονται, ιδροκοπούν και λάμπουν. Παραδομένη στη δίνη, η Καραχάλιου εξερευνά την ποίηση ως αλχημιστική πράξη.