Η σύγχρονη ελληνική ποίηση μέσα από τις βαθιές ρίζες των συναισθημάτων. Λόγια δημιουργικά, γύρω από τον αγώνα και την εξέλιξη της συνείδησης, ως αναζήτηση του καλού που ομορφαίνει τη ζωή. Πρόκειται για πνευματικότητα που δεν ορίζεται από θρησκευτικά δόγματα, μήτε ανήκει σε κάποια εκκλησία. Τη διαπνέει μια βαθιά πίστη πως η Θεία Παρουσία προνοεί για το καλό και πως αυτό, τελικά, πραγματώνεται με τη συνειδητή συμμετοχή των ανθρώπων. Φωνάζει η αγάπη Κόρη του καλού Μοίρα Για τους ανθρώπους Όλους! Τα μηνύματα αυτά μιλάνε πολύ δυνατά για τις αντιθέσεις του βίου: πόνος – ευχαρίστηση, τέλος – αρχή, βάθος – ύψος, άπειρο – περιορισμός. Είναι μέσα από τέτοιες αντιθέσεις που αποκαλύπτεται μια σύνθεση. Εκείνη που μπορεί και να μεταφέρει, τη ματιά μας, ένα βήμα πιο μέσα· στον αόρατο κόσμο. «…Η ψυχή μου, σίγουρα, έρχεται από αλλού. Κι εγώ θέλω να φτάσω, στο τέλος, εκεί πέρα…» Jalal al-Din Rumi (1207-1273)