Η Ιρλανδία έχει δύο επίσημες γλώσσες, τα ιρλανδικά και τα αγγλικά. Οι Ιρλανδοί ποιητές που αποφασίζουν να γράψουν στα ιρλανδικά προβαίνουν σε μια δύσκολη επιλογή, η οποία δεν μένει χωρίς συνέπειες? χρειάζεται τόλμη να γράψεις σε μια μειoνoτική γλώσσα και να απαρνηθείς πιθανές ευκαιρίες που σου προφέρονται όταν γράφεις σε μια από τις παγκόσμιες γλώσσες. Τα ποιήματα της παρούσας ανθολογίας, η οποία καλύπτει χρονικά την περίοδο από τον 20ό αιώνα μέχρι και σήμερα, προσφέρουν στους αναγνώστες εικόνες μιας Ιρλανδίας όπως τη βλέπουν και την καταλαβαίνουν οι Ιρλανδοί ποιητές που μεταφράζονται στο βιβλίο. Επιπλέον, οι Έλληνες είναι πολύ πιθανόν να νιώσουν κάποια συγγένεια με μια χώρα που για εκατοντάδες χρόνια αγωνίστηκε να απελευθερωθεί από μια μεγάλη αυτοκρατορία, μια χώρα της οποίας ο εθνικός ύμνος, γραμμένος στα ιρλανδικά, μια γλώσσα «υπό διωγμόν» για αιώνες, μιλάει για ελευθερία ή θάνατο, το έμβλημα δηλαδή της ελληνικής Επανάστασης. Παρόλη την ανθηρή λογοτεχνία, η ιρλανδική γλώσσα είναι ακόμα μια γλώσσα που κινδυνεύει. Στο μεταξύ, όλο και περισσότερα ποιήματα γράφονται στα ιρλανδικά, και ελπίζουμε ότι είμαστε, όπως ο Yeats ήλπιζε ότι θα γίνουμε μια μέρα «Οι Αδάμαστοι Ιρλανδοί». Ανθολογούνται οι ποιητές: Μόιρα Μακ Αν Τι, Μπίντι Τζένκινσον, Νούλα Νι Γκόναλ, Κάθαλ Ο Σάρκι, Όνια Ι Όλου, Λουί Ντε Πουέρ, Γκερόιντ Μακ Λόχλαν, Κατρίνα Νι Κλέρχιν, Ντίραν Νι Γκρίοφα, Άλβα Νι Γκέρβιχ.