Σε μια ηλιόλουστη πόλη, γεμάτη χαρούμενα παιδιά και πολύχρωμα Σχολεία ένας απρόσμενος επισκέπτης θα προσπαθήσει να κρύψει τα χαμόγελά τους και να μετατρέψει τους μαθησιακούς χώρους σε άψυχες αίθουσες που θυμίζουν φυλακές. Θα τα καταφέρει ή οι μαθητές και οι δάσκαλοι θα κάνουν την επανάστασή τους; Θα μπορέσει ο άγνωστος άντρας να κατανοήσει την αξία της ελεύθερης έκφρασης; Θα επανέλθουν ξανά το γέλιο και η χαρά στα πρόσωπα των παιδιών; Αυτή η ιστορία θέλει να μας υπενθυμίσει ότι η διαδικασία της εκπαίδευσης δεν χρειάζεται αυστηρούς και μονότονους κανόνες, αλλά αντιθέτως πρέπει τα παιδιά να αναπτύσσουν ελεύθερα τις δεξιότητές τους, να εκφράζουν με θάρρος τις απόψεις τους και να λειτουργούν πάντα με πνεύμα ομαδικότητας και αλληλεγγύης. Μήπως τελικά το παιχνίδι και η ενασχόληση με τις Τέχνες δείχνουν τον δρόμο προς την αληθινή γνώση; *** In a sunlit city full of happy children and colourful schools, an unexpected visitor will try to hide their smiles and turn the classrooms into soulless rooms that are reminiscent of prisons. Will he succeed, or will the students and teachers make their own revolution? Will the unknown man understand the value of freedom of expression? Will laughter and joy return to the children’s faces? The purpose of the story is to remind us that the process of education does not need any strict and dull rules; on the contrary, the students should freely develop their skills, boldly express their opinions, and always function in a spirit of teamwork and solidarity. Could playing and engaging in the arts pave the way to true knowledge, after all?