Να σε έβλεπα ήθελα, να έχεις μια ελπίδα στολισμένη με χρώματα και να τεντώνεται η φαντασία σου ως τους τόπους που δεν ξεφεύγουν, καθώς λαχανιάζεις προς τις αυλές και τις πύλες, τις ανάστατα ενθουσιώδεις. Τούτη η ακούραστη ελπίδα, των πεταλιών σου η μακρόχρονη προσπάθεια και του συμπλεύσιμου ιδρώτα σου τα πανιά. Και κάθε σου φορά σαν θα έστρεφες επάνω το κεφάλι, στεφάνι πάνω στις κορφές του χωρίς σταγόνα αίμα, θεοί… ισάριθμοι με τα άστρα, θα σου γνέφαν, αποκρινόμενοι σε ό,τι ονειρεύτηκες, ψυχή μου. Και σε εκείνη ακόμα τη μαντεψιά σου… ναι… την εύπιστη και φιμωμένη, πως με ευτυχία μοιάζει η αγάπη.