Ή θα προχωρούσα σαν τον ακέφαλο κόκορα, διατηρώντας όλη μου την περηφάνια, την αλαζονεία και την καυστικότητα που μια ισχυρή, μα περίκλειστη, αγάπη δημιουργεί ή θα ζούσα σαν τον άγιο Διονύσιο, ο οποίος, μετά τον αποκεφαλισμό του στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης, έμεινε όρθιος κρατώντας το κεφάλι του στα χέρια και, περπατώντας αρκετά χιλιόμετρα, επέλεξε το σημείο όπου και ξεψύχησε.
Τώρα πια μπορώ να καταλάβω γιατί άργησα να ακολουθήσω τον δεύτερο.
Όμως τον ακολούθησα.
Ένας ήρωας που ζει σε μια μικρή πόλη, μέσα από τυχαίες συναντήσεις, σύντομους διαλόγους και φαινομενικά ασήμαντα περιστατικά, καταφέρνει να ερμηνεύσει όσα συμβαίνουν στη ζωή του και στη σύγχρονη κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και να απελευθερωθεί τόσο από το οικογενειακό και ερωτικό του παρελθόν όσο και από τον ίδιο τον συγγραφέα-αφηγητή του.
Μια διαδρομή αυτογνωσίας, μια πορεία ελευθερίας που συνδυάζει την αφήγηση και την ποίηση, το παραμύθι και τη φιλοσοφία, τη δοκιμιακή γραφή και την αυτοβιογραφική διήγηση με λυρικότητα, στοχασμό, αλλά και καυστικό ύφος.