Αναμετριέμαι με την απουσία σου κάθε δευτερόλεπτο. Επίπονο, ανυπέρβλητο θέμα η αγάπη. Πρέπει να επιστρατεύσω δύναμη περισσότερη από όση διαθέτω. Πρέπει να τα κάνω όλα. Προπαντός να τα θυμηθώ όλα απ την αρχή. Αυτή είναι η αντιμετώπιση. Μια εγρήγορση της μνήμης που ολοένα ζεσταίνεται και τήκεται. Γίνεται δάκρυα πο υυπερχειλίζουν τον βυθό μου και εκτίθενται στο φως. Στο νωπό αεράκι που δροσίζει το μάρμαρο, χαϊδεύει τα λουλούδια, τη μικρή φλόγα που σιγοκαίει τρεμάμενη. Κάτι μου λέει πως μέσα σε όλα ενυπάρχει ο ψίθυρός σου, αλλά δεν φτάνει να ξυπνήσει την αίσθηση της ακοής. Εισέρχεται μόνο από την όραση, μένει σε σταθερή θερμοκρασία πόνου, σμιλεύει μια απροσδιόριστη, ψευδή, θνησιγενή κι ακούσια ανακούφιση. Γίνομαι ένα τρίμμα ελαφρύτερος. Οι νευρώνες μου αναδεύονται κατά κύματα, όπως τα στάχια στο σώμα της γης. Είμαι πλέον ένας ακαταμάχητος συλλέκτης θλίψης.