ΟΤΑΝ ΔΑΚΡΥΖΕ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΕΥΘΥΔΙΚΟΥ

Και συ να τρέχεις ανάλαφρη, ύστερα τα πόδια σου να μη πατάνε στο χώμα, να σηκώνεσαι πιο ψηλά, και τα χέρια σου ν ανοίγουν σαν φτερούγες αφήνοντας να φέγγει εκείνο το απαλό μαύρο στο βάθος της μασχάλης ύστερα πιο ψηλά, να πετάς πάνω απ τα δροσερά σκίνα, τα περιφρονημένα ξεράγκαθα, τις μικρούλες γκορτσιές, τις πυρωμένες στουρναρόπετρες. Μαγεία!
Κι όπως το λινό φουστανάκι σου ανέμιζε ψηλά γυμνώνοντας τις φωτεινές σου κνήμες, αυτό το μορτάκι ο μαΐστρος να σε καλοπιάνει σαν την Παινεμένη του Λόρκα «Μικρούλα μου, άσε να σηκώσω το φουστανάκι σου να ιδώ...»· και πάνω στο λίμπισμα να του ξεφεύγουν δυο σβλάδες δυνατότερες και το φουστανάκι σου να γυρίζει δυο τρεις δίπλες και να πάει στα ύψη. Και το τυχερό εσώρουχό σου να λάμπει κόκκινο φωτιά τόσο που να χλωμιάζει κι ο ήλιος. Θαύμα!
Και τότε το μορτάκι αποζαλίστηκε κι άρχισε να φυσάει άγαρμπα, να σηκώνει το φουστανάκι σου ψηλά τόσο που σκέπασε το πρόσωπό σου, και να χορεύουν μόνα τους στα κόκκινα, τα μπλε τα θαλασσιά». Και να λάμπει εκτυφλωτικά μέσα στο μεσημέρι το τυχερό κόκκινο εκεί χαμηλά στη μυστική διχάλα που τριγωνίζει σφιχτά το σγουρό σου κι αμάλαγο μαύρο. Και να φτερουγίζουν ψηλά προς τα μεσούρανα «τα μπλε, τα θαλασσιά» αλλά εκείνο το βαρύ κόκκινο να τραβάει με δύναμη όλο το μεσημέρι προς τα κάτω. Κόκκινο των αχράντων, αδιάφανο κι όμως διαφανέστατο. Αυτό κι αν είναι θαύμα!
...Κι από λίγο ψηλότερα η κόρη του Ευθυδίκου, με τα πτερύγια των ζεφύρων χαραγμένα στους ώμους τους, να με κοιτάζει δακρυσμένη και να μου ψιθυρίζει κάτι που τότε με δυσκόλευε να το καταλάβω!