Ο αποχαιρετισμός από τους αγαπημένους γονείς ήταν συναισθηματικά τόσο φορτισμένος, καθώς χωρίς πολλά λόγια και με πόνο ψυχής θα έφευγα από το σπίτι, παίρνοντας μαζί μου την τελευταία θλιμμένη ματιά μάνας και πατέρα για το ταξίδι στο άγνωστο. Πίστευα πως στους γονείς μου θα ξυπνούσαν τότε αναμνήσεις που υπέστησαν, όταν ξεριζώθηκαν από τον τόπο που γεννήθηκαν. Και δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τη λήξη του φριχτού για την Ελλάδα πολέμου… Όσο πλησίαζε η μέρα της αναχώρησής μου συνειδητοποιούσα ότι ήταν ο πρώτος πραγματικός χωρισμός μου απ’ τους γονείς, το χωριό και τους ανθρώπους του. Δεν είχα εισιτήριο επιστροφής που θα άφηνε έστω ένα παράθυρο ανοιχτό και μια αμυδρή ελπίδα γυρισμού από το ταξίδι στο άγνωστο. Ήξερα πως η Γερμανία είναι μια κοντινή χώρα της Ευρώπης, όπου υπήρχαν μερικές χιλιάδες Ελλήνων, πράγμα που σήμαινε πως δεν θα ήμουν ολομόναχος. Έκανα μια τελευταία βόλτα στο χωριό, για να αποτυπώσω έντονα την εικόνα που σε λίγο θα άφηνα πίσω μου. Πήγα ως το σχολείο, για να επιβεβαιώσω κατηγορηματικά πως «Ο βράχος και το κύμα» που πρώτη φορά άκουσα εκεί, θα είναι το έμβλημά μου που δεν θ’ αποχωριζόμουν ποτέ. Παρ’ όλη τη χαρά που αισθανόμουν για τις ευοίωνες προοπτικές που με περίμεναν μετά την άφιξή μου στη χώρα που επέλεξα, ήταν βέβαιο ότι η εικόνα των θλιμμένων γονέων και τα δάκρυα δεν θα έφευγαν γρήγορα από τις σκέψεις μου. Κι έφτασε η ώρα του χωρισμού, εκείνη η φοβερή εικόνα, που κρατώντας τη βαλίτσα μου στο χέρι, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά και κρύβοντας τη συγκίνησή μου, πήρα τον δρόμο με βαθιά την απορία μέσα μου. Η μοίρα με οδηγούσε ή εγώ είχα πάρει το τιμόνι της ζωής μου στα χέρια μου;