Από τις πρώτες μέρες το ίδιο το παιδί μου κοιτάζει κατάματα το ενδεχόμενο του θανάτου και θέτει ερωτήματα. “Τι γίνεται μετά το θάνατο?” “Γιατί υπάρχουμε?” Πώς να τον ικανοποιήσω με απαντήσεις μέσα από την σφαίρα της λογικής και τον κόσμο του ορθολογισμού? Άθελά μου τον προέτρεψα προς την προσευχή πιστεύοντας όπως οι περισσότεροι ότι θα έχει κυρίως παρηγορητικό ή έστω ανακουφιστικό αποτέλεσμα. Πραγματική βοήθεια δεν μπορούσε να προσφέρει κανείς. Το μυαλό μου κινδύνευε να παρανοήσει. Όμως δεν μ’ ενδιέφερε να το νεκρώσω με φάρμακα ή ατέρμονες ψυχολογικές συνεδρίες. Με τρόμαζε η ασθένεια του νου. Ο γιος μου παράλληλα ανικανοποίητος από τις λογικές απαντήσεις αποζητούσε την ησυχία και επέστρεφε στην φυσιολογική ζωή ήρεμος, δημιουργικός, δυνατός μέχρι τέλους, κάνοντας ατέλειωτες συζητήσεις με τον π. Κων/νο Στρατηγόπουλο και διαβάζοντας ακατάπαυστα. Μεταμορφωνόταν σιγά-σιγά σ’ έναν άλλο άνθρωπο. Τι είχε συμβάλλει ώστε το μυαλό του, ο νους του να έχει περάσει σε μια πνευματική διάσταση με την βοήθεια της αληθινής θεραπευτικής αγωγής όπως την διδάσκει η Ορθόδοξη θεολογία στη χριστιανική παράδοσή μας?