Ο Σίσυφος υπομένει την αιώνια καταδίκη του, να κουβαλάει έναν βράχο μέχρι την κορυφή ενός βουνού, όπου ο βράχος κατρακυλά πάντοτε προς τα κάτω, αναγκάζοντάς τον να ξεκινάει την ανάβασή του πάλι από την αρχή. Το ατελείωτο αυτό μαρτύριο έγινε σύμβολο της άνευ νοήματος επανάληψης, η οποία καταλήγει στην απόλυτη ματαιότητα· και ο Σίσυφος, έγινε το υπόδειγμα του ανθρώπου δίχως προοπτική. Θέτοντας έτσι το ερώτημα του κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να υπομένει το όποιο δυσχερές του παρόν, όταν δεν ελπίζει σε ένα καλύτερο μέλλον· πόσο μάλλον, όταν το παρόν του είναι κυριολεκτικά μαρτυρικό. Παρόλα αυτά, ο Σίσυφος, υπομένει, όπως υπομένει και ο καθημερινός άνθρωπος, ο εργάτης τού σήμερα· ο οποίος, όπως γράφει και ο Αλμπέρ Καμύ στο δοκίμιο Ο μύθος τού Σίσυφου, «εργάζεται κάθε μέρα τής ζωής του στην ίδια δουλειά και αυτό το πεπρωμένο, δεν είναι λιγότερο παράλογο απ’ του Σίσυφου».