Ο μικρός κοιτάζει το άγαλμα μα βλέπει το σκύλο, βλέπει την ψυχή της πέτρας. Λίγο παρακάτω είναι που αντικρίζω το σώμα. Το δείχνει και η τηλεόραση, φαίνομαι κι εγώ λίγο στο πλάνο. Ολόκληρος κούρος βρέθηκε κατά την ανέγερση, λένε οι δημοσιογράφοι, κι απορώ πώς ξέρουνε τ’ όνομά του. Αλλά αυτοί έχουν τελειώσει σχολεία και πανεπιστήμια. Και είναι η πρώτη φορά που φεύγουν τα δάκρυα από τα μάτια μου, κι ας μην ξέρω γιατί τον φωνάζουνε κούρο. Ένα πεταμένο γάντι βοηθά ένα παιδί να ζήσει, έστω και για λίγο, το όνειρό του? μια άνοιξη η γη γεννά έναν πέτρινο άνθρωπο? ένα παιδί επιμένει να μη μεγαλώσει γιατί δεν θέλει να ξεχάσει τα χρώματα? το πόδι της κυρίας Ευαγγελίας τρέχει μόνο του στα δάση, ντυμένο μ’ ένα καλσόν στο χρώμα του ουίσκυ? πόσες αναμνήσεις μπορεί να κρύβει μέσα του ένα σάντουιτς με τόνο; Είκοσι πέντε διηγήματα που μιλούν με ελάχιστες λέξεις και αφοπλιστική αμεσότητα για τη σκληρότητα της παιδικής ηλικίας και των γηρατειών, για τη μνήμη, την απώλεια, τα καλοπροαίρετα και μη παιχνίδια του μυαλού, και, εν τέλει, για το πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι μπορεί να κρύβονται μέσα σε έναν και μόνο από εμάς.