Τα κείμενα που συγκεντρώνονται στον παρόντα τόμο συνυφαίνουν την κριτική ματιά με τη λογοτεχνική ευαισθησία. Με δεδομένη την αισθητή πρόκριση της επιστημονικότητας στην ανάγνωση και την ανάλυση, έναντι της πιο ελεύθερης περιήγησης στον χώρο των εντυπώσεων και των ιδεών, ένας δόκιμος ίσως όρος για να χαρακτηρισθούν θα ήταν «Δοκίμια κριτικής ευαισθησίας» ή «Κείμενα λογοτεχνικού στοχασμού». Ακόμη κι αν αυτές οι δύο φράσεις δεν αποδεικνύονται ικανές να αποτυπώσουν με πληρότητα το εύρος μέσα στο οποίο κινείται η Διώνη Δημητριάδου, νομίζουμε πως η φράση «εφαπτομένη της λογοτεχνίας» που θα μπορούσε να δοθεί στην ίδια, συνιστά ίσως μιαν αποτίμηση από τις πιο δίκαιες και αντικειμενικές. Γιατί δεν αναδεικνύει μόνο τη λογοτεχνική όψη της γραφής αλλά και το αντικείμενό της, την αφόρμηση και την αφετηρία της. Εφαπτόμενα της λογοτεχνίας τα κείμενα του βιβλίου, διαμορφώνουν μιαν αντιπροσωπευτική εικόνα της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας μέσα από τη στάθμευση σε επιμέρους περιπτώσεις που προσδιόρισαν την ιδιαίτερη φυσιογνωμία και το στίγμα της. Πολύτιμη, στ αλήθεια, γνώση για όσους αναζητούν στη λογοτεχνία την εμπειρία της επαφής με το «εγώ» και με ότι το ξεπερνά και το υπερβαίνει.