Είναι κάποιες λέξεις που βρίσκονται στο περιθώριο του κοινωνικά αποδεκτού, μα που αντανακλούν τις κοινωνικές αλήθειες. Μια τέτοια είναι κι «Η μπαστάρδα», ο τίτλος του νέου βιβλίου της Μέλης Τσακού-Βυζανιάρη, μέσα από το οποίο θα ζωντανέψουν αλήθειες πικρές και γλυκές. Με την αρχή της ιστορίας στα αιματοβαμμένα παράλια της μαρτυρικής Σμύρνης, και τέλος της στην πολύβουη Αθήνα, άνθρωποι χάνονται και βρίσκονται, παίγνια στα χέρια της Μοίρας. Το δέκατο δημιούργημα της συμπατριώτισσας μας θα συγκινήσει το κοινό, θα το προβληματίσει και θα αφήσει μια γεύση γλυκόπικρη-όπως είναι κι η ίδια η ζωή… «Αυτό το ρουχαλάκι το φορούσα τότε… Όταν σώθηκα από του χάρου τα δόντια, πίσω, στη Σμύρνη, Σοφία μου. Εκείνος ο άνθρωπος που με έσωσε, το παρέδωσε στο ίδρυμα όταν πήγε να με αφήσει εκεί, κι εγώ το πήρα όταν πια έφυγα για να ανοίξω μόνος μου το δρόμο της ζωής μου. Είναι το μόνο στοιχείο που έχω όσον αφορά την αληθινή μου οικογένεια. Ένα όνομα, που δεν ξέρω καν αν είναι δικό μου ή ανήκει στον διασώστη μου ή ακόμα και σε κάποιο άλλο ορφανό της Καταστροφής. Δεν έχω δηλωθεί πουθενά επισήμως με αυτό το όνομα, είμαι κι εγώ, όπως κι εσύ, «αγνώστου πατρός».