Η ισχύς του δικτύου περιορισμένη, “Reconnecting…” αναβοσβήνει στην οθόνη του κινητού σε κάθε απόπειρα επανασύνδεσης. Η επαφή μένει εκκρεμής. Είναι η στιγμή που οι συνομιλητές πρέπει να γεμίσουν μόνοι τους τα κενά της κλήσης, διαλέγοντας ερήμην του άλλου τα λόγια και των δυο τους, την ώρα που μετεωρίζεται στην οθόνη η ένδειξη “Εκτός σύνδεσης, γίνεται προσπάθεια επανασύνδεσης...”. Και η γλώσσα του αυτοματοποιημένου μηνύματος, ελληνικά στον έναν, αγγλικά στον άλλο, να προοιωνίζει άθελά της πώς θα χτίσει ο καθένας τα χάσματα της συνομιλίας. Της συνομιλίας με ποιον; Με τον εαυτό, με τον άλλο, με τον τόπο; Αλήθεια, διαχωρίζονται αυτά για τους “expats”, όπως αποκαλούνται στην Ευρώπη οι απόδημοι; Ή για τους εκπατρισμένους; Οι επίδοξοι πάντως συνομιλητές αυτής της ιστορίας συμφωνούν τουλάχιστον ότι η λέξη “expat” συνδέεται ετυμολογικά με το “εκπατρίζομαι”, που σημαίνει “εξορίζομαι από τη γη των πατέρων”. Kαι πως δεν έχει μεγάλη διαφορά αν είναι εξόριστοι από την πατρίδα τους ή στην πατρίδα τους. Σημασία έχει να αποκατασταθεί η σύνδεση. Η Αριάδνη επιστρέφει στην Ελλάδα αφήνοντας τα παιδιά της και τον άντρα της στον Ευρωπαϊκό Βορρά. Στην προσπάθειά της να πάρει την οριστική της απόφαση αν θα γυρίσει στα άχαρα για αυτήν ξένα ή αν θα μείνει μόνη πίσω στην πατρίδα, επισκέπτεται ένα τυχαίο ορεινό χωριό καταμεσής ενός δάσους με λύκους. Μοναδικοί του κάτοικοι ο Βαγγέλης και η οικογένειά του, που έφυγαν από την πόλη για να ανοίξουν ταβέρνα στα πατρογονικά εδάφη. Μια βόλτα στο δάσος, στο οποίο εισέρχεται ο καθένας για τους δικούς του λόγους, θα οδηγήσει μέσα από απρόσμενες καταστάσεις στον επαναπροσδιορισμό της ζωής και της “πατρίδας” όλων τους.