Στα κακοτράχαλα βουνά του Σουλίου ανατρέφονταν για αιώνες γενιές πολεμιστών. Πριν τη μάχη οι Σουλιώτες γλεντούσαν και έτρωγαν με πρώτο τον πολέμαρχο. Οι συνεχείς πόλεμοι των Σουλιωτών, κυρίως με τους πασάδες των Ιωαννίνων, αποτέλεσαν το προοίμιο του μεγάλου Αγώνα του Έθνους. Από την εποχή της Επανάστασης ξεχωρίζει η ψυχή του Σουλιώτη και ιδιαίτερα του πολεμιστή, του σκληρού και ανθεκτικού στις κακουχίες ήρωα, του απλού αγωνιστή, που το όνομά του χάθηκε ακόμα και από τα κατάστιχα. Η οικογένεια των Δρακαίων, και ιδίως τα ονόματα του Δήμου και του Γεωργίου, θα μπορούσαν να συμβολίζουν πολλούς άντρες από το Σούλι και ίσως και όλους τους Σουλιώτες… Με το τέλος της Επανάστασης οι Σουλιώτες άρχισαν έναν διαφορετικό αγώνα να εγκατασταθούν στον τόπο που συνέβαλαν αποφασιστικά στην απελευθέρωσή του, αφού η πατρίδα τους, το Σούλι, ήταν έξω από τα όρια του νέου Ελληνικού Κράτους, έτσι εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη, κυρίως της Δυτικής Ελλάδας.