«Αφήνοντας τις τυπικότητες, πέταξε κάτι προς το μέρος μου, μου έκλεισε το μάτι και είπε: “Δική σου, εγώ πάω ν’ αυτοκτονήσω”. Σανίδωσε το γκάζι, αφήνοντας στην άσφαλτο ένα εντυπωσιακά παχύ στρώμα ελαστικού για τόσο ελεεινό αυτοκίνητο. Δίπλα στο σκονισμένο, βρόμικο πεζοδρόμιο, είδα γραμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο πάνω σε χαρτοταινία κολλημένη σε μια διάφανη κασέτα: “Smiths: Meat”».
Σ’ ένα καθολικό λύκειο λίγο πιο έξω από τη Βοστόνη, το 1985 είναι μια χρονιά αυτοκτονιών, άγουρου φλερτ, αρχάριου κα...