“Μάθαμε ποιοι είναι οι εχροί μας – οι ψείρες, κάποιοι από τους αξιωματικούς μας και ο ίδιος ο θάνατος”.
Αν και ε?χουν περα?σει περισσο?τερα απο? εκατο? χρο?νια απο? την ε?ναρξη του Α’ Παγκοσμι?ου Πολε?μου, το μπεστ σε?λερ Οι στρατηγοι? πεθαι?νουν στο κρεβα?τι ει?ναι δυστυχω?ς πιο επι?καιρο απο? ποτε?. Αυτο? το συγκλονιστικο? βιβλι?ο με την ακατε?ργαστη γραφη?, που πρωτοεκδο?θηκε το 1930, θεωρει?ται το πιο αληθινο? ανα?γνωσμα που θα διαβα?σει κανει?ς σχετικα? με την περιγραφη? του πολε?μου.
Οι στρατηγοι? ξαπλω?νουν στο κρεβα?τι, ενω? οι στρατιω?τες πεθαι?νουν στα χαρακω?ματα – φρικιαστικα?, αφα?νταστα μολυσμε?νοι απο? ψει?ρες και περιτριγυρισμε?νοι απο? αρουραι?ους που τρε?φονται με τα πτω?ματα των φι?λων τους. Δεν υπα?ρχουν κανο?νες στον πο?λεμο. Και σι?γουρα δεν υπα?ρχει αι?γλη. Η ανατριχιαστικη? περιγραφη? των χαρακωμα?των απο? πρω?το χε?ρι ε?φερε τους αναγνω?στες αντιμε?τωπους με τη βι?αιη, α?σχημη πραγματικο?τητα της στρατιωτικη?ς ζωη?ς.
Οι New York Times το χαρακτηρι?ζουν ως ε?να «φλεγο?μενο, διαπνε?ον, ιστορικο? ντοκουμε?ντο». Οι βετερα?νοι του Α’ Παγκοσμι?ου Πολε?μου μπορει? να μη ζουν πια για να διηγηθου?ν τις ιστορι?ες τους, το βιβλι?ο ο?μως αυτο? αποτελει? ε?να διαρκε?ς μνημει?ο της φρι?κης του πολε?μου.
Βασισμε?νος στις εμπειρι?ες του απο? τον Α’ Παγκο?σμιο Πο?λεμο, ο Charles Yale Harrison αφηγει?ται μια σκληρη? και συγκλονιστικη? ιστορι?α ενο?ς εικοσα?χρονου α?νδρα που στα?λθηκε να πολεμη?σει στο Δυτικο? Με?τωπο. Με λιτη? αλλα? συναρπαστικη? προ?ζα, ο Harrison μεταφε?ρει την αι?σθηση της φρι?κης της ζωη?ς στα χαρακω?ματα.
Η πεζογραφι?α του Harrison ει?ναι οδυνηρη? και αμει?λικτη, προσφε?ροντας μια ε?ντονη αντι?θεση στις δοξασμε?νες αντιλη?ψεις για τον πο?λεμο. Με?σα απο? τα μα?τια του πρωταγωνιστη?, οι αναγνω?στες γι?νονται μα?ρτυρες της δια?βρωσης της αθωο?τητας, της συντριβη?ς της συντροφικο?τητας και της σκληρη?ς ειρωνει?ας της φρα?σης «Οι στρατηγοι? πεθαι?νουν στο κρεβα?τι».
«Μας παίρνουν τα πάντα: τις ζωές μας, το αίμα μας, τις καρδιές μας- ακόμα και τις λίγες άθλιες ώρες ξεκούρασης, τις παίρνουν κι αυτές. Η δουλειά μας είναι να δίνουμε, ενώ η δική τους είναι να παίρνουν …»