Στο τρίτο μέρος της working class τριλογίας του, ο Αλμπέρτο παίρνει από το χέρι την κόρη του και μέσα από κωμικοτραγικά οικογενειακά ανέκδοτα, ιστορίες ποδοσφαίρου με τη γεύση του χαλικιού στο στόμα, επεισόδια ταξικής υπερηφάνειας, λουκούλλεια εργατικά κυριακάτικα τραπέζια και συμβουλές μαστορικής παμπάλαιων αυτοκινήτων, τη σεργιανίζει (και μαζί κι εμάς) σε έναν κόσμο που πολλοί βιάστηκαν να ανακηρύξουν νεκρό. Μόνο που αυτός ο κόσμος, η εργατική τάξη, με τα καλά της και τα στραβά της, όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένος να κάτσει στ αυγά του, αλλά αλλάζει τα φώτα στ αφεντικά ακόμα και στον άλλο κόσμο. Σαν να μην μας τα είπε καλά ο κύριος Δάντης.. Σαν να τα πε κατά πώς βολεύουν τους αρχόντους... Έλα όμως που εκεί που τριγύρναγε στους κύκλους της κολάσεως υμνώντας το Μεγάλο Αφεντικό και κατακεραυνώνοντας τους αμαρτωλούς, είχε την ατυχία –ή μήπως άραγε την τύχη;– να πέσει πάνω σε έναν εργάτη-συγκολλητή και τον κολλητό του τον Στιβ Μακ Κουίν, που όχι μόνο δεν αφήνουν σε ησυχία το Μεγάλο Αφεντικό, αλλά οργανώνουν και τη μεγαλύτερη απόδραση όλων των εποχών... Κάπως έτσι, η κλασική λογοτεχνία συναντά το working class αφήγημα και το αποτέλεσμα κορυφώνεται σε ένα αιρετικό σπαγγέτι-γουέστερν, με soundtrack τη μελωδία μιας φυσαρμόνικας που δεν θα πάψει να καλεί σε εκδίκηση