Η Σεράνο ζει στους δρόμους. Συντροφιά της έχει μόνο μια γάτα. Και βέβαια το μωρό της. Και φαντάσματα από το παρελθόν, με τα οποία μιλά διαρκώς. Έχει επίσης μια μυστική φωλιά: ένα παροπλισμένο βαγόνι τρένου –το απόρθητο, γεμάτο προμήθειες και όπλα φρούριό της. Γιατί η Σεράνο δεν είναι όπως οι άλλοι άστεγοι. Έχει κανόνες, πολλούς κανόνες, που δεν τους παραβιάζει ποτέ. Και έχει μυστικά.
Επίσης, η Σεράνο κάνει όλες τις δουλειές της μόνη της. Δεν ανακατεύεται με τις διάφορες φυλές τής νύχτας, τις λιγότερο ή περισσότερο επικίνδυνες και θανάσιμες. Προτιμά να κινείται σαν σκιά. Εκτός και αν βρεθείς εσύ στο διάβα της. Τότε αλλάζει το πράγμα.
«Είμαι στρατηγός και ιχνηλάτης και στρατιώτης. Είμαι σκιά και αέρας. Είμαι τέτοια πράγματα. Δεν είμαι φυσιολογική. Θα τρελαινόμουν ακόμη κι εγώ αν ήμουν. Όλοι εσείς οι φυσιολογικοί είστε τρελοί, μα το Θεό. Μπα: προτιμώ να είμαι σκιά και αέρας. Θα ζήσω λιγότερα χρόνια από σένα μεν, αλλά είμαι σαν τη γάτα: κάθε μου μέρα είναι μια δικιά σου εβδομάδα. Ζω συμπυκνωμένα το χρόνο. Αν θες, στα δεκάξι μου είμαι ήδη γριά».
Ναι, η Σεράνο είναι μόλις δεκάξι χρονών όταν γνωρίζει τον Ντόνατ, τον αμίλητο γίγαντα που θα σκοτώσει όποιον την πλησιάσει. Με πολλούς τρόπους. Άγριους, συνήθως. Και, όταν οι πάντες θα αρχίσουν να τους κυνηγούν, οι δυο τους θα γίνουν ένα αχώριστο ζευγάρι δολοφόνων.
Γιατί τα πάντα στη ζωή της Σεράνο είναι διπλά.
«Μου αρκεί να αράζω στη Φωλιά και να αφήνω το μυαλό μου να αδειάσει. Και να τρώω ένα γλυκό. Ή μια σοκολάτα. Ή και δύο. Δύο. Μου αρέσουν τα διπλά πράγματα».