Η νεαρή Φλόρα, δέσμια της πατριαρχίας, δέσμια της καπιταλιστικής κοινωνίας που εκπροσωπεί ο τραπεζίτης πατέρας της, δέσμια των θεσμών που τον καταδικάζουν σε φυλάκιση, δέσμια της ιδιοτελούς γκουβερνάντας και των αντιδραστικών συγγενών της, δέσμια ακόμα και της φεμινιστικής «αυλής» που δημιουργεί μια φίλη της, αποστερείται ή εκχωρεί το δικαίωμα να είναι ο εαυτός της. Η ζωή της είναι μια πορεία απωλειών, αλλά και αυτογνωσίας, την οποία ο αναγνώστης παρακολουθεί μέσα από μεμονωμένα γεγονότα με κύριο αφηγητή τον Μάρλοου, ήρωα και άλλων βιβλίων του Κόνραντ, όπως του Λόρδου Τζιμ και της Καρδιάς του σκότους. Το έργο χωρίζεται σε δύο μέρη: τη Δεσποσύνη και τον Ιππότη. Το ιπποτικό σχήμα ως δομή της αφήγησης προετοιμάζει τον αναγνώστη για την ιστορία ενός ζευγαριού που χωρίζει και περνά από πολλά δεινά ωσότου ξανασμίξει· μια ιστορία στην οποία τον άντρα τον κινητοποιεί ο έρωτας και η αγάπη του για την περιπέτεια και η γυναίκα είναι μια παθητική φιγούρα που περιμένει να σωθεί. Ωστόσο, ο αφηγητής, ο Μάρλοου, αποκαλύπτει τον εγωισμό ως κίνητρο πίσω από την «ιπποτική» συμπεριφορά. Έτσι, ο Κόνραντ δημιουργεί ένα αφηγηματικό πλαίσιο στο οποίο το ερωτικό ειδύλλιο γίνεται το μέσο για να εμβαθύνει σε κάθε είδους σχέσεις εξουσίας. Η Τύχη εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1914, πούλησε χιλιάδες αντίτυπα και έκανε τον Κόνραντ διάσημο και οικονομικά ανεξάρτητο.