Και σε επισκέπτεται η ποίηση κλείνοντας την ερημιά στον ύπνο. Σε επισκέπτεται το σκέλεθρο ή κάποιο άστρο, η γυμνή πάντοτε πεμπτουσία Το ποίημά σου έφερε στον νου μου τον κρυπτικό αλλά και διάφανο λόγο του Ουνγκαρέτι. Εκείνος έγραφε την Allegria di naugragi μέσα στο τραύμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου και του αναδυόμενου ολέθρου που υπήρξε για την ανθρωπότητα ο 20ος αιώνας με τη βία και τους πολέμους του, κι εσύ τώρα ανασύρεις ταπεινά υλικά από τη φύση, την ιστορία και από την ψυχή μας για να μιλήσεις για όσα και πάλι μοιάζουν να κρέμονται σε μια κλωστή, σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ανθρωπιά και τις βαθιές του αναζητήσεις, που έχει πάψει να στρέφει το βλέμμα στο μεγάλο μυστήριο. Η ποίηση αυτή απαιτεί έναν αναγνώστη που θα είναι Ανοιχτός, που θα μπορεί δηλαδή να αφεθεί στη ροή του Λόγου, ώστε πρωτίστως να βιώσει και στη συνέχεια να κατανοήσει. Με συγκινεί ο τρόπος που βλέπεις τον άνθρωπο, με μια τρυφερότητα για τις αδυναμίες του. Με συγκινεί που περιδιαβαίνεις στους τόπους και βρίσκεις σε αυτούς εγγεγραμμένες τις αλήθειες του παρελθόντος που μπορούν να σημαίνουν για εμάς σήμερα χάρτες, οδηγούς επίμονους και καρτερικούς. Θα μπορούσα να γράψω πολλά πολλά ακόμη, Βασίλη. Διαπίστωσες κι εσύ πόσα κοινά έχουν τα βιβλία μας αυτά τα πιο πρόσφατα, αλλά εγώ στέκομαι και σε αυτό το Άλλο που μου δίνει πάντα η ποίησή σου, σε μια διάνοιξη του μυστηρίου με τον τρόπο ενός εύθραυστου κυμβάλου που αντηχεί το φως. Άννα Γρίβα